امنیت اخلاقی درماه خدا..
آیا در ماه مبارک رمضان امنیت اخلاقی را در هر شکل عینی و ذهنی آن فزونی می‌بخشد یا نه؟
در پاسخ به این پرسش می‌توان چند عامل را نشان کرد که سهم و نقش زیادی در افزایش امنیت اخلاقی در ماه رمضان دارند، نخستین آن عوامل “اخلاقی زیستن” مردم است. در این ماه فضا و شرایط معنوی ویژه ای پدید می آید که مردم را به سوی کنش های اخلاقی و رفتارهای متعالی سوق می دهد.
خیل مومنان در این ماه بیش از هر زمان دیگری برانگیخته می‌شوند تا هم به یاری همنوعان بشتابند و هم درون خود را از هر نوع خطا و قصور و کاستی تطهیر نمایند، آنان برای این منظور حتی از یکدیگر پیشی می گیرند و سبقت می جویند، عامل دومی که در این ماه به تقویت امنیت اخلاقی یاری می رساند افزایش “کنترل درونی” همگان است. در این ماه “پلیس درونی” یا به زبان و تعبیر روان‌شناختی “فرا من"، جای “پلیس بیرونی” را می گیرد و شهروندان از درون خود را نظم می بخشند و از کنش های مغایر با فطرت خداجو و مطهر خود اجتناب می ورزند.
اما، سومین عاملی که به ویژه بر احساس امنیت مومنان تاثیر می گذارد “مراقبه” مستمر درونی و ذکر گفتن و عبادت‌های ژرف و طولانی است؛ چه، به تعبیر قرآن “الا بذکر الله تطمئن القلوب” ( همانا با یاد خدا دل آرام گیرد ) آرامش دل نیز همان احساس ژرف و پایدار ایمنی است.
چهارمین عامل موثر بر امنیت اخلاقی در ماه رمضان آن است که “نگاه به نزدیک فناپذیر” جای خود را به “نگاه به دور ماندگار” می دهد، از همین رو، مومنان بیش از گذشته به آخرت و عواقب اعمال و کنش های خود می اندیشند و لاجرم مراقبند که هیچ کنش کژمدارانه ای از آنان سر نزند، حتی آن دسته از شهروندانی که “وجدان اخلاقی” در این ماه “دوراندیش” تر می شوند و می کوشند تا همچون ماه محرم، کمتر مرتکب بزه شوند.
چه، می کوشند تا حداقل حرمت این ماه ها را نگه دارند و کمتر نزد خدای متعال، خود را شرمنده سازند.
