در ماه رمضان از گناه توبه کنید، چون خدا در این ماه می‌بخشد. دست هایتان را بعد از نمازها بلند کنید و دعا کنید. لازم نیست حتماً به عربی بخوانید و یا علی و یا عظیم بخوانید! هر چه بلدید بگویید. درد خودت را با سوز بگویی، بهتر از این است که رجز بخوانی. دائم رادیو روشن می‌کند و رادیو دعای سحر می‌خواند. دعای سحر رادیو برای شما رشد نیست. رشد آن است که سحری خوردی، روی پشت بام، در اطاقت، در حیاطت، خانه‌های بندگان خدا در تهران که همه کوچک است ولی بالاخره جایی را پیدا کن، خودت با خدا فارسی حرف بزن. پنج دقیقه خودت با زبان خودت فارسی حرف بزنی بهتر از این است که رادیو 3 ساعت برایت دعا بخواند.

پنج دقیقه خودت باش. آدم باید بعضی کارها را خودش انجام دهد. رشد 5 دقیقه خلوت شما از 3 ساعت مناجات رادیو برای شما بیش‌تر است. بگو خدایا! عمرم رفت. با هرکس حرف زدم توجه داشتم جز زمانی که با تو حرف زدم. تا سر نماز رفتم، حواسم پرت شد. همه جا جز وقت مناجات بیدارم. همه کتابی را جز قرآن می‌توانم بخوانم…هر چه بلدی بگو. نعمت‌ها را بشمار. خدایا به من چشم دادی، گوش دادی، دست دادی. «الحمدلله»

خدا به ما خیلی چیزها داده است، منتهی از بس در آن‌ها غرق هستیم، نمی‌دانیم چه هستند. ماهی تا در آب است، آب را نمی‌فهمد. قرآن گاهی زنگ بیدار باشی می‌زند. می‌گوید: «إِنْ أَصْبَحَ ماۆُکمْ غَوْراً فَمَنْ یأْتیکمْ بِماءٍ مَعینٍ»(ملک/30) اگر صبح برخاستی و هر چه کندی به آب نرسیدی «فَمَنْ یأْتیکمْ بِماءٍ مَعینٍ» کیست که برایت آب بفرستد؟ «إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَیکمُ اللَّیلَ سَرْمَداً»(قصص/71) اگر ما حرکت زمین را کند کردیم، شب یا روز طول کشید، به چه کسی زنگ میزنی می‌زنی که شب بفرست یا روز بفرست؟

گاهی می‌گوید: فرض کن نابینا بودی، فرض کن نمی‌شنیدی. اگر آب دهنم زیاد تولید می‌شد، می‌بایست همینطور که صحبت می‌کنم، یک سطل هم زیر چانه‌ام بود. اگر همین تولید آب دهن بنده کم بود، باید یک شلنگ مثل کولر گوشه‌ی دهنم بود تا می‌توانستم با شما حرف بزنم. از بس تولید آب دهن ما میزان است یک بار نگفتیم خدا را شکر که آب دهنمان میزان تولید می‌شود. برای این که از اول اینطور بوده است. ما در نعمات خدا غرق هستیم و نمی‌دانیم.

خدا ان شاءالله به همه‌ی ما توفیق دهد و تمام خیراتی که در این ماه رمضان خداوند نثار بندگان مخلصش می‌کند، همه‌ی آن خیرات و برکات را نثار همه‌ی ما بفرماید.

برگرفته از بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

مهم ترين آداب بيرون آمدن از ميهمان سراى الهى در ماه رمضان ٬ در عيد فطر ٬ آشكار می شود كه روزه دار به خويش بنگرد و در واپسين لحظه هاى اين ماه ٬ خود را ارزيابى كند كه تا چه اندازه به هدف اين ميهمانى الهى نزديك شده است؟ آيا احساس می كند كه به يك دگرگونى معنوى دست يافته است ٬ يا در همان نقطه اى مانده كه در آغاز ماه رمضان ٬ بوده است؟

ماه رمضان، ماه عبادت، ماه نزول قرآن، ماه ذکرخدا به پایان رسید. خوشا بر آنان که در این ماه مبارک توشه‌ای از تقوی برگرفتند و خانه آخرت خویش را آباد کردند. همان بندگان مؤمنی که با روزه‌داری، تلاوت قرآن و اقامه‌ی نماز همراه و هم‌نفسشان در این ایام مبارک بود.
عید سعید فطر، تحفه خداوند متعال به مؤمنانی است که با روزه به غبارروبی خانه دل پرداخته، پلیدی را از جان خود بیرون رانده و به جای آن اخلاص و ایمان را جایگزین کرده اند. حقیقتاً این عید خجسته روز تولد و شکفتن دوباره انسان است.
فرا رسیدن عید سعید و فرخنده فطر ، عید عاشقان عبودیت و پرستش را به پیشگاه حضرت ولی عصر(ارواحنا لتراب مقدمه فدا)،تهنیت و شاد باش عرض کرده و سال پیش رو را مملو از موفقیت آرزو می نمایم.

ماه مبارک رمضان با تمام خوشی ها گذشت، ماهی که سرشار از رحمت و برکت و مغفرت بود. از این ماه چه نصیب ما شد و چه بهره ها از آن بردیم؟ از آن ماهی که خداوند برای رحمت و مغفرتمان قرار داد چه استفاده ای کردیم؟ از ماهی که خداوند روزهایش را بهترین روزها و شب هایش را بهترین شبها برای ما قرار داده چه کردیم؟ در شب قدر چه مقدار از خداوند بخاطر گناهانمان طلب آمرزش و مغفرت کردیم؟

به هر حال این ماه با تمام خوبی هایش گذشت، ما چه خدای مهربانی داریم که این ماه پر رحمت و برکت را برای آمرزش و مغفرت ما قرار داده است
ای انسان بدان تمام عمرت به همین سرعت میگذرد وتو مسافر هستی وبدان چه توشه ای بر میداری ؟! و باید اقرار نمود که ؛ خداحافظ ای ماه رمضان ،ماه نزول قرآن ، ای ناله های جانگداز نیمه شبها ، ماه علی (ع) ،ماه فزت ورب الکعبه خدا حافظ لیالی قدر .

خداحافظ بر تو ای بزرگترین ماه خدا و ای عید عاشقان حق. خداحافظ بر تو ای دوستی که ما را در مبارزه با شیطان یاری کردی. خداحافظ بر تو که بسیاری از گناهان ما را از بین بردی و چه بسا عیب های خودمان را بر ما پوشاندی.
خداحافظ ای ماه بزرگ خدا

�السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ وَ یَا عِیدَ أَوْلِیَائِهِ الْأَعْظَمَ�، این عبارت �السلام علیک�

یعنی خداحافظ! خداحافظ ای ماه بزرگ خدا و عید بزرگ اولیای خدا! �السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ وَ یَا خَیْرَ شَهْرٍ فِی الْأَیَّامِ وَ السَّاعَاتِ�

خداحافظ ای بزرگ‏ترین همراه از میان زمان‏ها و اوقات؛ و بهترین ماه‏ها در ایّام و ساعات.

خداحافظ ای لبیک ها، دعای سحرها، دعای افتتاح ها خداحافظ ای مهربان کننده قلبها نسبت به هم خداحافظ ای لذت مناجات جوشن ای آرامش دلنواز سجده های طولانی نماز شبها خداحافظ ای آخرین نواهای یا مهدی(عج) ویا زهرا (س) ای التماس دعاها

خداحافظ ای آرامش آخرین افطارها و سحرها ای با حسین (ع) در خلوت نالیدن ها
ماه رمضان خدا نگهدار قدر تو ندانستم و رفتی ای روح دعا خدانگهدار

خدایا : یک ماه مهمانت بودیم عید مان را آنچنان عطا کن که شایسته توست .نه آنچه که لیافت ماست تا هرگاه به یاد لحظات شیرین مهمانیت افتادیم عظمت تو یاد آورمان گردد نه حقارت خودمان .

ماه رمضان رو به پایان است و اندوه را برای همگان، چه کسانی که آنرا قدر دانسته‌اند و چه افرادی که این فرصت را سوزانده‌اند به همراه دارد. امام سجاد(ع) برای وداع با این ماه دعایی دارد که آیت‌الله مجتبی تهرانی به بخشهایی از آن اشاره‌هایی داشته است.

«السَّلَامُ عَلَیْکَ غَیْرَ مُوَدَّعٍ بَرَماً وَ لَا مَتْرُوکٍ صِیَامُهُ سَأَماً» خداحافظ که در این وقت وداع، نه از تو ناراحتیم و نه از روزه‏ داری‏ ات خسته شده‏ ایم. «السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ وَ مَحْزُونٍ عَلَیْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ» خداحافظ از جانب من که خواستار تو بودم و پیش از آمدنت خوشحال بودم که تو خواهی آمد و اکنون هم که می‏خواهی بروی، اندوهگین شده ‏ام که از دوری ‏ات چه کنم! «السَّلَامُ عَلَیْکَ کَمْ مِنْ سُوءٍ صُرِفَ بِکَ عَنَّا، وَ کَمْ مِنْ خَیْرٍ أُفِیضَ بِکَ عَلَیْنَا» خداحافظ که چه بدی‏ هایی را از ما دور کردی و چه خیراتی را با آمدنت نصیبمان کردی!

من فقط یک جمله می‏خواهم به خدا بگویم: خدایا اگر ما کوتاه آمدیم، تو کوتاهی‏های ما را نادیده بگیر! اگر ما کوتاه آمدیم، ما را به این کوتاهی‏ها مؤاخذه نکن! ما را با این کوتاهی‏ها از برکات و غفران خود در این ساعات محروم نساز! بیا به آن‏هایی که محبت داری و لطف و مرحمت کردی، ما را دست خالی از سر این سفره رد نکن! یک طوری نشود که ما از سر این سفره استفاده نکرده، بلند شویم و برویم. بیا و در این مهمانی خود که برای ما برپا کرده بودی، مثل بقیه که از آنها پذیرایی کرده‏ای از ما هم پذیرایی کن!

«السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ قَرِینٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً وَ أَفْجَعَ فِرَاقُهُ مَفْقُوداً» خداحافظ ای همراه من که ارزش تو بالا بود و اکنون که می‏ روی دلم را به درد می‏ آوری. فراق تو برای من بسیار دردناک است.

تعبیر زین ‏العابدین این است که: «وَ أَفْجَعَ فِرَاقُهُ مَفْقُوداً» فراق تو بسیار دردناک است. «السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ أَلِیفٍ آنَسَ مُقْبِلًا فَسَرَّ» خداحافظ ای مونس من، که وقتی آمدی من را خوشحال ‏کردی، «وَ أَوْحَشَ مُنْقَضِیاً فَمَضَی» و اکنون که می‏روی، من را به وحشت می‏ اندازی، که بدون تو چه کنم. آن موقع خوشحال شدم، اما الآن چه؟ از دوری تو هراسانم.

شب قدر از دو جهت برای ما گرامی است. و ما هم غیر از این دو عنصر محوری چیزی نداریم؛ و این شب می تواند جامع آن دو عنصر محوری باشد. یکی جریان «قرآن» است و دیگری جریان «عترت».این همان ثقلین و دو وزنه وزین است که رسول اکرم(ص) از طرف ذات اقدس اله به جوامع انسانی و اسلامی، بالاخص به مجامع شیعه معرفی کرد؛ فرمود: انی تارک فیکم الثقلین . شب قدر شب توسل به قرآن است و عترت.

اینکه گفتند: قرآن به دست بگیرید، دعایی دارد؛ بعد بر بالای سر بگذارید، دعایی دارد؛ و نام این ۱۴معصوم را ببرید، برای آن است که قرآن در کنار عترت است و عترت در کنار قرآن است و این دو ثقل و وزنه وزین، وسیله توسل ما به خدای سبحانند.

اگر کسی این لیله قدر را احیاء کند، قرآن را احیاء کند و ولایت را احیاء کند، فرعون های هر عصری هم سرنگون خواهند شد؛ دیگر نه ظلمی در عراق می بینیم، نه ستمی در افغانستان مشاهده می کنیم، نه خونریزی و خونخواری در فلسطین و نه در جاهای دیگر! به موسای کلیم فرمود: مردم را به ایام الله متذکر کن تا ستم برافتد؛ به نبی ما هم فرمود: مردم را به لیله قدر متذکر کن تا ستم برافتد. بنابراین این لیله قدر برای ما تعیین کننده است.

شک و آه؛ سلاح مؤمنان در برابر دشمنان

ما چون برحقیم، باید به حقیقت متوسل بشویم. بیش از آن مقداری که ما به «آهن» تکیه داریم، به «آه» تکیه می کنیم. ما سلاحمان در استجابت ادعیه مان ناله و آه ماست که در دعای کمیل می خوانیم: و سلاحه البکاء . خدایا! به ما گفتی مسلح بشو؛ سلاح ما اشک ماست و ما این اشک را در شب های قدر ذخیره می کنیم. یک ملت ضعیف و قلیل، کم من فئه قلیله؛ اگر بخواهد غلبت فئه کثیره؛ باید باذن الله باشد. و خدای سبحان زمانی مردم عراق و افغانستان و فلسطین را نجات می دهد که شیعیان ایران با اشک از ذات اقدس اله نصرت اینها را طلب بکنند. صرف تاسف و تاثر ظاهری اثری ندارد. همان بنی اسرائیلی که روزی از فرعون نجات پیدا کرده اند، امروز دارند کار فراعنه را انجام می دهند! خدای سبحانی که به آنها فرمود: ما به شما قدرت دادیم: فینظر کیف تعملون، لننظر کیف تعملون ؛ به مسلمانها هم می فرماید: اگر مسلح بشوید به سلاح اشک و ناله و دعا، شما را هم موفق خواهیم کرد.

نقش روزه در ساختار شخصيت فردي انسان:

1 -حاصل نمودن تقوا: يکي از مهمترين اثر روزه، متقي ساختن بندگان بيان شده است .

2–تربيت روحي

3–تربيت اخلاقی

4-تربيت نفس و ارتقاي آن به نفس مطمئنه

5-ارتقاي ايمان به در جه ي 100 %

6-آمادگي براي مبارزه با خواهشات

7-مهذب نمودن براي کادر سازي

نقش رمضان در ساختار جامعه:

دربخش اجتماعي

الف: در عصر امروزي افراد زيادي وجود دارند که لاف از حقوق انسان و حقوق بشر ميزنند ولي در هنگام ضرورت گام هاي عملي آنان با وجود توانايي هاي بيشتر بسيار ضعيف مي باشد، علت اساسي همين است که انسان نمي تواند دردي را احساس نمايد که خودش به آن مبتلا نشده باشد، وقتي براي انساني که در زندگي خويش هيچگاه گرسنگي را نچشيده باشد، و يا هيچ روزي تشنه نشده باشد، چگونه ميتواند احساس کند که کسانيکه در اثر خشکسالي ها وجنگ ها هفته ها غذا نمي يابند وماهها از تشنگي رنج ميبرند. بله روزه ي ماه مبارک رمضان اين احساس را در و جود انسان زنده ميکند.

ب: مشکل ديگري که جامعه ي امروزي از آن خسته شده است مشکل جنگهاي خانمان سوزي است که حتي تکنولوژي پيشرفته را به عوض منفعت بشر، به ضرر آنها استعمال ميگردد، روزه ي رمضان انسان را به بزرگترين مرحله ي اخلاق انساني تربيت ميکند و حس انسان دوستي را در وجود انسان زنده مي کند و به او مي فهماند که جنگهاي بي هدف و دشنام دادن ديگران شايسته ي يک انسان مومن نيست، وحتي اگر کسي او را دشنام داده و به جنگ و بداخلاقي دعوت کند به او مي گويد که من روزه دار هستم و اين شخصيت سازي در رمضان تمريني است براي ماه هاي بعدي.

2 -دربخش سياسي: ماه مبارک رمضان مسلمانان را تقويت ايماني داده و آنانرا براي خدمت گذاري بيشتر و تطبيق کامل دين مقدس اسلام وادار مي سازد، هرگاه مسلمانان جهاد با نفس را تمرين کنند و بر نفس خود غالب شوند جهاد با دشمنان دين و وطن خويش را نيز ميتوانند بصورت عالي به پيش ببرند، تاريخ اسلام و بخصوص عصرنبوت بهترين نمونه ي اين حقيقت است، بزرگترين حادثات سياسي و نظامي عصرنبوت در ماه مبارک رمضان صورت گرفته است، غزوه ي بدر که آنرا الله (جل جلاله) بنام يوم الفرقان (روز جدايي بين حق و باطل) دانسته و بزرگترين پيروزي براي مسلمانان بود و توانست نخستين پايه ي حکومت اسلامي را درمقابل تجاوز گران مستحکم سازد، درهمين ماه مبارک رمضان صورت گرفت. فتح مکه که بزرگترين پيروزي درسطح شبه جزيره ي عربستان و راهي بسوي انتقال اسلام به جهانيان شد درماه مبارک رمضان صورت گرفت. همين قوت ايماني قوي مومنان در ماه مبارک رمضان بود که آنان را به چنين پيروزي ها رساند، وحکومت اسلامي و مدنيت اسلامي تا زماني که در يک کشوري پايه هاي معنويت آنان ضعيف باشد نمي تواند بنا نهاده شود.

3 -دربخش اقتصادي: ماه مبارک رمضان اسلوبي را براي اقتصاد وعدم اسراف در زندگي مسلمانان تعليم مي دهد، هرگاه مسلمانان روزه ماه مبارک رمضان را مطابق احکام الهي به همان کيفيت واصليتي که پيامبر (صلي الله عليه وآله و سلم) روزه مي گرفت انجام دهند، بهترين فرصتي براي تربيت نفس به اقتصاد متوسط وميانه ميباشد. وهرگاه با انجام اين عمل در اموال خويش حقي براي فقرا ومساکين قايل شوند، وبراي کمک رساني به آنان موسساتي را ايجاد نمايند و زمينه ي کار را براي آنان مساعد سازند در حقيقت بساط فقر از جامعه ي اسلامي کاملا برداشته ميشود.

ولي متاسفانه در عصر امروزي به عوض اينکه مصارف خانواده در ماه مبارک رمضان نصف گردد، بلکه بر اساس تسليمي که در مقابل خواهشات نفساني وانتقال عبادت ها به عادات، مصارف خانواده ها چندين برابر مي شود و به عوض اينکه رمضان ماه بيداري و مبارزه باشد چنانچه فتح مکه و غزوه ي بدر درهمين ماه صورت گرفته، ماه رمضان به ماه خواب و استراحت و بيکاري مبدل گرديده است.

4 -دربخش فرهنگي: ماه مبارک رمضان مسلمانان را از پيروي فرهنگ هاي شيطاني و جاهليت به پيروي از فرهنگ اسلامي مي کشاند، ارتباط مومنان را با الله (جل جلاله) بيشتر وقويتر ساخته، و محبت آنان نسبت به پروردگار مهربان بيشتر ميشود، پيروي از فرهنگ هاي جاهليت بر اساس محبت به اين فرهنگ ها صورت مي گيرد، و وقتي قلب انسان به محبت الهي تمايل بيشتر حاصل نمايد به همان اندازه تطبيق فرهنگ ايماني در داخل و خارج وجود انسان قويتر ميگردد

ای فرزند آدم...
در شگفتم چگونه تو با مردم انس می گیری و به دیگران دل می بندی
در حالی که می دانی تنها خواهی مُرد
و می دانی تنها در قبر خواهی خفت
و تنها در پیشگاه من خواهی ایستاد
و تنها حساب پس خواهی داد؟
آیا اندیشیده ای چقدر تنها خواهی بود؟
ساعتی؟
روزی؟
ماهی؟
سالی؟
چند هزار سال؟
چند میلیون سال؟
با خودت فکر کن و بیاندیش،.
هر قدر که قرار است پس از مرگ با من تنها باشی در دنیا با من انس بگیر،
اگر لحظه ای ، لحظه ای و اگر همیشه ، همیشه.

ای فرزند آدم…
در خلوت خود به اندیشه بنشین
و در تنهایی خود سخنان مرا بشنو،
نعمتهای مرا بشمار
و خطاهای خودت را به یاد آر،
مرا دوست داشته باش
و محبتم را در دل دیگران نیز بیانداز،
مهربانی های مرا برایشان بازگو کن
و سایه سار لطف مرا برفراز وجودشان نشان ده.

ای فرزند آدم...
دل به دنیا مبند و با دنیا انس مگیر.
دنیا بسیار کوچکتر از آن است که
پاداش و مزد حتی لحظه ای از خاطر تو باشد
و بهای حتی پاره ای از دل تو شمرده شود.
جان آسمانی تو جز من قیمتی ندارد
و جز بهشت من هیچ چیز نمی تواند
هزینه وجود تو را جبران کند.
اگر چشم تو می دید آنچه را که برای اولیای خود آماده کرده ام
قلب تو آب می شد و جان تو به شوق از قالب تن به در می رفت،
اینها پاداش دلی است که تنها به من گره خورده و فقط مرا در خود جای داده،
به دل خود نگاه کن ،
هر قدر دلت به دنیا بسته باشد همان قدر محبت و مهر مرا از دلت بیرون کرده ای
چرا که هیچگاه من محبت خود و محبت دنیا را در یک دل جمع نمی کنم.

ای فرزند آدم ...
من تو را آفریده ام و از حال درون تو با خبرم،
اسرار تو را می دانم و بر ملا نمی کنم.
تنها کسی هستم
که مطمئنی به تو خیانت نمی ورزم.
از تو کوچکتر نیستم
و
هیچگاه پایان نمی پذیرم.
سرچشمه و منبع همه عشق ها و محبت ها منم.
تو را برای خودم درست کردم و پرداخته ام.
به من روی آور و با من انس بگیر.
از دیگران بگریز و در من بیاویز،
تو مال منی، نه از آن دیگران،
اگر یک قدم بسوی من بیایی
ده قدم بسوی تو خواهم برداشت.

در این روزهای گرم تابستان و آغاز ماه مبارک رمضان، برادران رزمنده ی روزه دار

در جبهه ی نبرد با تکفیری ها در سوریه و عراق و لبنان را از دعای خیر فراموش نکنید.

کتاب حاضر بر اساس سخنرانی های مختلف حجت الاسلام
پناهیان پیرامون ماه مبارک رمضان که از میان سخنران یهای مربوط
به «ده سال اخیر » شناسایی شده اند، تنظیم شده است و پس از انجام
اصلاحات و بازنگری نهایی توسط ایشان، آمادۀ عرضه شده است.
کتاب «شهر خدا » را نباید صرفا کتابی دربارۀ اسرار و آداب ماه
مبارک رمضان قلمداد کرد. در خلال فصل های کتاب، به تناسب بحث از
رازها و آداب ماه مبارک رمضان، برخی از پرسش های کلیدی جوانان
در مورد دین پاسخ داده شده و برخی از مفاهیم اخلاقی و راهکارهای
دستیابی به آن تبیین شده است؛ به گونه ای که بخش قابل توجهی از
مطالب کتاب فراتر از ماه مبارک رمضان، در طول سال و در مسیر

دینداری به کار می آید. به عنوان نمونه، اینکه دستورات دینی با چه فرآیند
و سازوکاری ما را رشد می دهند؟ «عمل » چگونه و با چه سازوکاری
بر «علائق » و «اندیشه های » ما تأثیر می گذارد؟ چرا در مسیر دینداری
همیشه مجبوریم با امیال طبیعی خود مبارزه کنیم؟ اگر این امیال و
ک ش های طبیعی ما بد هستند، چرا خدا آنها را از اول، در وجود ما
قرار داده است؟ مراحل سه گانۀ یک برنامه معنوی مستمر چیست؟ و در
هر مرحله، به چه نکاتی باید توجه کرد؟

فصل اول کتابی که پیش رو داریم به نثر او نوشته شده است؛ فصلی به نام آشنایی با شهر خدا که در واقع توصیف رمضان با زبانی شاعرانه است. این فصل از لحاظ اولین برخورد با نثر پناهیان(برای بیشتر مخاطبان) حایز اهمیت است. قلمی صمیمی که تلاش می کند آموزنده باشد و نوعی لطافت در ارتباط با خدا را به نمایش می گذارد.

مثلا در فقره ای می خوانید: «به هر حال اهالی این شهر از بس قیامت را باور دارند با آنکه کسی آنها را سرپا نگه نداشته است، گویی دائم ایستاده زندگی می کنند، و روز و شب ایام صیام را در قیام به سر می برند. همه خود به حساب خود می رسند…» یا «یکی از مشخصات مناجات هاشان در این شهر این است که هیچ گاه درست نمی فهمی، بالاخره از سر محبت خدا حرف می زنند و گریه می کنند یا از سر خوف و خشیت او است که ناله می کنند. با آنکه از او می ترسند، هیچ گاه از او فرار نمی کنند. و با اینکه همیشه به سمت او می روند و به او هم می رسند، اما این رسیدن هیچ گاه به پایان نمی رسد.»

با اندکی درنگ در این فقرات در می یابیم که آیات و احادیث متفاوت در پشت جمله ها نهفته بی آنکه قول معصوم یا کلام کتاب الله ظاهرا در کار باشد. این شیوه در سراسر فصل وجود دارد و بدان غنای خوبی بخشیده.
کتاب سپس حاصل جمع آوری و تنقیح چند سخنرانی است که در6 فصل سامان یافته و در 300 صفحه گنجانده شده است، فصول عبارتند از: اذن ورود، روش های تربیتی رمضان، زکات روح، گوهر اخلاص، میوه حکمت، وشاید تقوا(که از شیرین ترین فصل های کتاب محسوب می شود).

هر فصل به نوبه خود به بحثهای مرتبط تقسیم می شود که از ابتدای کتاب قدم به قدم مخاطب را با ماه مبارک و رموز آن آشنا می کند. به گونه ای که می توان آن را به نوعی آداب الصیام خواند. چیزی که عملی و البته معرفتی است.هر چند بسیاری از مخاطبان احتمالی کتاب مومنینی هستند که به روزه و شناخت آن اهتمام دارند اما در این اثر نکات تازه ای خواهند یافت که حاصل تحقیقات و مداقات فراوانی است که به زبانی ساده در اختیار قرار گرفته است.

به هر حال پناهیان را به عنوان سخنرانی مسلط می شناسند. با این اثر شاید بتوان گفت او همچنین نویسنده ای چیره دست است. علیرضا پناهیان در سالهای گذشته هرچه بیشتر از یک خطیب محافل دانشجویی به سوی یک تئوریسین فرهنگی حرکت کرده است و مکتوب و منظم شدن ایده های شفاهی او، می تواند به این روند دامن بزند.

فهرست و نمایه آیات و روایات در پایان کتاب و مخصوصا موضوع بحث ها که در حاشیه هر صفحه نشان دهنده موضوعات مورد بحث همان صفحه است از بهترین تمهیداتی شمرده می شود که در این کتاب اندیشیده شده است، زیرا به این ترتیب یافتن یا باز یافتن مطلب مورد نظر آسان شده بهره بردن از کتاب سهولت می یابد. این اثر را موسسه چاپ و نشر فرهنگ گستر به بازار آورده است.

فهرست و بخشی از متن کتاب را می‌توانید در پایگاه bayanmanavi.ir بخوانید.

بخش هائی از کتاب را با هم میخوانیم:

صفحات: 1· 2