حل مشکل از راه گناه

بر خلاف گفته رایج، انسان جایز الخطا نمی باشد بلکه ممکن الخطاست. یعنی اجازه انجام گناه و خطا را ندارد اما در صورت انجام آن راه توبه و بازگشت به سوی خدای متعال باز بوده و حتی به شرط شناخت عمیق از ضعف خود و ترمیم آن، به درجه ای بالاتر از مقام و مرتبه پیشین خود، دست پیدا می‌کند.

اولین نکته ای که ذکر آن ضروری می باشد این است که خود شناسی اصلی ترین راهکار دوری از گناه می باشد. یعنی انسان با شناخت خود و یافتن بیماری های روحی و اعتقادی خود، می تواند، با امداد الهی، به درمان و اصلاح خود پرداخته و به تدریج، از هرگونه فریفته شدن توسط شیطان جلوگیری نماید. بنابراین، اولین گام برای مبارزه با شیطان، خود شناسی و یافتن راه های نفوذ شیطان به فرد می باشد.
به عبارتی دو راه اصلی و شاهراه برای دوری از گناه:
1- اولویت قرار دادن دشمن شناسی؛ یعنی به این درک دست یابیم که شیطان دشمن آشکار ماست و راه‎های حمله او را بشناسیم و برای مقابله با آن، مجهز به سلاح‎های لازم و متناسب گردیم.

2- سعی اصلی ما بر این باشد که در شرایط گناه قرار نگریم و در صورتی که از روی جهل و غفلت مرتکب گناه شدیم، پس از توبه از انجام آن، تمام اسباب و وسایلی را که شرایط انجام فعل گناه را برای ما به وجود آورده از میان برداریم.

این نکته را فراموش نکنیم که همواره بایستی دو چراغ خوف و رجا در وجود ما روشن باشد.

از امام باقر(علیه السلام) روایت است: هیچ بنده مومنی نیست جز آنکه در ضمیرش دو نور تابان است «نور خوف» نسبت به کرده‏ های پیشین و فرجام پسین و «نور امید» به فضل و رحمت پروردگار، که اگر هر یک با دیگری سنجیده شود هیچ یک فزونی نخواهد یافت.[وسائل ‏الشیعه، ج 2، ص 488]

حال بعضى چنين می پندارند كه اگر از وسايل نامشروع براى رسيدن به اهدافشان بهره بگيرند، زودتر به مراد می رسند، در حالى كه امام حسين(ع) در حديثي می فرمايد، مراد خود را زودتر از دست می دهند و در چاله ‏هايى كه از آن وحشت دارند زودتر می افتند، فبالمثل از تحصيل ثروت نامشروع آرامش می طلبد در حالى كه قبل از هر چيز در شعاع آن- آرامش را از دست می دهد، و گرفتار پريشانی ها و اضطراب‏هايى كه از آن وحشت داشت، می شود.

در اين رابطه امام حسين عليه السلام فرمود: مَنْ حَاوَلَ أَمْراً بِمَعْصِيَةِ اللَّهِ كانَ أَفْوَتُ لِما يَرجُوا وَ اسْرَعُ لِما يَحْذِرُ «تحف العقول»

آن كس كه انجام كارى را از طريق عصيان پروردگار بطلبد، آنچه را كه اميد دارد، زودتر از دست می دهد؛ و از آنچه می ترسد زودتر در آن واقع می شود!