حجاب درقاب رسانه

ضمن سپاس از تلاش‌هايي که تا کنون از سوي رسانه‌ها در خصوص حجاب و عفاف انجام پذيرفته است، اما به نظر مي‌رسد براي ترويج آن بايد گام‌هاي بيشتري برداشته مي‌شد که به عللي از انجام آن بازمانده‌اند و اين، خود نيازمند آسيب‌شناسي جدي و دقيق است

1. يکي از مهم‌ترين آسيب‌ها و مشکلات اين است که در ساختار مديريتي رسانه‌ها، همه چيز بخش‌بندي شده و بخش معارف ديني يا مناسبت‌هاي ديني در عرض و کنار بخش‌ها و گروه‌هاي ديگر قرار دارد، به ويژه در رسانه ملي؛ در حالي که ديدگاه ديني بايد بر تمام بخش‌هاي رسانه ديداري، شنيداري و نوشتاري، حاکم باشد. رسانه نخست بايد تلقي درستي از دين و مفاهيم ديني داشته باشد تا بتواند مثلاً حجاب را که بخشي از دين است، به شيوه‌هاي مختلف و به شکل شايسته براي مردم تبيين کند.
بنابراين جداسازي برنامه‌‌هاي ديني و معارفي از ساير برنامه‌هاي جذاب و سرگرم‌کننده، آسيب جدّي در رسانه است. به عنوان مثال، رسانه ملي با تأسيس شبکه قرآن يا راديو معارف، گويا به تعهد ديني خود عمل کرده است.گر چه اين امر در جاي خود ارزشمند و قابل تقدير است، ولي باعث شده است که در شبکه‌هاي ديگر به مباحث معرفتي کمتر توجه شود.
2. سطحي‌نگري و بسنده کردن به مطالب صرف علمي و خشک و سهم ناچيز هنر و ادبيات، باعث مي‌شود که القاي معارف بدون جذابيت لازم صورت گيرد. از اين رو، بخش عمده‌اي از برنامه‌هاي رسانه‌ها براي سطح تحصيل کرده جامعه قابل استفاده است؛ در حالي که عمده کساني که حجاب را رعايت نمي‌کنند، حاضر به تحقيق و تعقل درباره اين موضوع نيستند و بيشتر بايد غيرمستقيم مورد خطاب قرار گيرند. و يا در برنامه‌ها، نوعي سطح‌نگري و ساده‌انگاري وجود دارد.
3. يکي ديگر از اشکالات مهم و عمده رسانه‌ها در زمينه حجاب، ضعف برنامه‌ريزي دقيق و هماهنگ و عدم اهتمام جدي به ترويج فرهنگ عفاف و پوشش اسلامي است. در يک کلام انسان نمي‌تواند مسئله حجاب را به عنوان جريان فرهنگي در رسانه‌ها پي‌گيري کند. هر چه هست، کار مقطعي است که به مناسبت‌هايي مثل ماه رمضان، تابستان و …. آن هم بسيار سطحي مطرح مي‌شود. بديهي است فرهنگ سازي يک ارزش و هنجار ديني يا اجتماعي، نياز به برنامه مدوّن و جريان‌سازي مناسب دارد، والاّ ممکن است نه تنها تأثيرگذار نباشد، بلکه موجب دلسردي و دلزدگي شود.

صفحات: 1· 2· 3