چگونه فاطمه (س) را دوست بداریم؟

پیوند: http://www.mohadase.ir/صفحهاصلی/tabid/74/Default.aspx

اين يک مسأله‏ ايماني حسّاسي است و در همين حالي که به حُبّ اهل بيت با تمام اعضا و جوارح و عقل و قلب رو مي آوريم، بايد درک کنيم که در اينجا مسؤوليت هايي وجود دارد که بر اساس آن بايد در برابر حدودِ الهي توقف کنيم و اهل بيت را گرامي داريم و چيزي را که شايسته‏ آن هستند براي ايشان مُقرّر داريم و از ميزان شرع تخطّي نکنيم و در آداب و اخلاق كوتاهي نورزيم و از راه درست منحرف نشويم. در حالي که آنان را و آنان که به آنها عشق مي ورزند را دوست داريم و در اداي حقوق الهي مي کوشيم، ناچار بايد حدود شرع را نگهداريم و به آدابِ حضرت مصطفي صلي اللَّه عليه و آله ملتزم باشيم: ستم نکنيم، غلوّ نکنيم و از محدوده‏ شرع تجاوز ننماييم. اهل بيت رسول الله را احترام کنيم و ياران صادق و تابعان مخلص و آنانکه تا روز قيامت به خوبي رهپوي راهشان مي باشند، ارج نهيم و در تجليل و احترام هر فرد مسلمان که به يگانگي خداوند و رسالت حضرت محمد صلي اللَّه عليه و آله گواهي مي دهد بکوشيم.

بي شک محبّت، مقدمه‏ پيروي و روآوردن به آنهاست؛ همانگونه در حديث شريف آمده:

«اَلا انّ اَهل بيتي فِيکُم کَمَثل سَفِينة نوُح مِن قَومه مَن رَکِبَها نَجا و من تخلَّف عنها غَرِق.»

«بدانيد که اهل بيت من در ميان شما همانند کشتي نوح اند در ميان قوم او، کسي که بر آن سوار شد نجات يافت و آنکه که تخلف کرد غرق شد.»

محبت زهرا عليها السلام و فرزندان و دودمانش، چنانکه بيان شد به معيار عدل و حق نياز دارد و بايد رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را در اين محبّت سرمشق و اسوه قرار دهيم. به رغم اينکه پيامبر، زهرا را دوست مي داشت و به محبّت او ما را توصيه مي فرمود و به محبت او و فرزندان و دودمانش دستور مي داد و هرگاه وارد مي شد، براي او بپا مي خاست و در هر مناسبتي به تکريمش مي پرداخت و به حسنِ رفتار با او و فرزندانش ترغيب مي کرد، با اين حال در بسياري از مناسبت ها توصيه مي نمود که در اين مورد موضعِ حق و عدل را اتّخاذ کنيم. حتي درباره‏ مسائل جزئي که او از پدر مي خواست، پيامبر او را با رِفق و مدارا پاسخ مي داد و او از راه راست منحرف نمي شد و در خلال رفتاري که با زهراي بتول عليها السلام داشت، اِصرار مي ورزيد که راه حق و عدل را به ما بفهماند؛ بنابراين بر ما واجب است که راه درست را در محبت زهراي بتول عليها السلام انتخاب کنيم.

اين آقاي ما علي عليه السّلام است که راه غلوّ و انحراف و افراط و تفريط را تفکيک مي کند. و مي گويد: «دو کس در رابطه با من هلاک شوند، دوستداري که غلو کند و به چيزي بستايد که در من نيست و دشمني را که مرا به آنچه خدا از آن منزّه داشته متّهم سازد.»

همين افراط و تفريط سبب هلاکت و گمراهي بسياري شده است. بنابراين بر ما فرض است که اين عترت گرانقدر و پاک، به ويژه سيده‏ زنان، فاطمه‏ زهرا عليها السلام و همسر و فرزندانش را با همان فضيلتي که خدا به آنان عطا کرده، مورد احترام قرار دهيم و هيچ نيازي به غلوّ و افراط و نسبت دادن چيزهايي که درباره‏ آن نصِّ صحيحي نرسيده است وجود ندارد و آنان نيازي ندارند که چيزي زايد بر آن بيفزاييم.

از اينجا مي توان به اهميّت و خطر دور افتادن از حق و دنباله روي هوا حتّي در محبّت زهرا عليها السلام پي برد؛ زيرا بر ما فرض است درباره‏ آن حضرت و محبت او و آنچه از او روايت مي کنيم به حق و عدل ملتزم باشيم و از کساني نباشيم که بدون علم، پيروي هواي نفس مي کنند و خداوند درباره‏ آنها مي فرمايد: «وَ إِنَّ کَثِيراً لَيُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِينَ».

صفحات: 1· 2