بزرگترین هراس شب های قدر

ندیده ای فرزندی با خطای بسیار چگونه حرمت پدر را پاس نمی دارد، چگونه در را به هم می کوبد و از منزل خارج می شود؟ صبح تا شام با غرور کودکانه خود بی عذر و بهانه در کوی و برزن می گردد و رو سوی عذرخواهی نمی آورد. اما شب هنگام، هنگامه تاریکی و تنهایی چاره ای جز بازگشت به خانه پدری ندارد! در راه، با واهمه ای که از پذیرفته نشدن عذر خود دارد، زیر لب زمزمه می کند:

«پدر جان! من که جز این منزل، جا و مکانی ندارم! اگر از این در روم به کدامین منزل پا نهم؟»

آن هنگام که با ترس و اضطراب به در خانه می رسد، ناگاه می بیند در نیمه باز است! پدر، پشت در ایستاده! گویا پدر منتظر فرزند است! تا او را می بیند، به گرمی به آغوشش می کشد:

«فرزندم! چه خوب شد آمدی! پیش تر منتظرت بودم!»

این است مهربانی و بزرگواری یک پدر! امام زمان علیه السلام برای ما پدراند و ما همه فرزندان اوییم!

با هر خطا و اشتباه، با کوله باری از گناه، رویی سیاه و حالی تباه، هر قدر هم که بد کرده باشیم، ما فرزندانیم و او پدر! و این پدر است که با همه اقتدار و بزرگی اش، مهربانانه در مقابل فرزند می ایستد و منتظر لب گشادن او می شود تا بی هیچ عذر وبهانه ای به آغوشش کشد و با گذشت پدرانه اش سرش را بالا گیرد و خم به ابرو نیارد! …

چه کسی میتواند مدعی شود که من عاق امام زمان نیستم نکند به خاطر ایذاء امام زمان (که پدر معنوی همه ما هستند ) و آزردن ایشان در شب های قدر آمرزیده نشویم این از بزرگترین هراس هایی است که باید داشته باشیم. چرا که اگر قصد رفتن به درگاه خدا را داریم و میخواهیم خدا ما را ببخشد باید به درخانه امام زمان برویم.

در شب های قدر تمام شیعیان ، یک صدا و یک دل دست به دعا برداشته برای فرج اولین دردمند عالم وجود دعا کنند؛از رحمت خدا دور نیست که ظهورشالن را جلو بیندازد.

برگرفته از نسخه الکترونیکی کتاب شب های بیقراری از سید محمد بنی هاشمی، صص 56و 53