غرور زدايى به وسیله سختی ها

چرا در دنيا همواره با مشكلات و سختى‏ ها مواجه هستيم؟

شخصى از كنار مغازه بلور فروشى مى‏ گذشت، چشمش به ليوان‏هايى افتاد كه روى ميز به طور وارونه چيده شده بود. همانجا ايستاد، كمى نگاه كرد و يكى از آنها را به همان حالتى كه بود برداشت و شروع به اعتراض به فروشنده كرد كه آقا! چرا دَرِ اين ليوان بسته است و ته آن باز است؟! فروشنده خنديد و گفت: اگر شما درست بنگريد و ليوان را به حالت درست بگيريد، هر دو اشكال برطرف خواهد شد.

آرى، بسيارى از اشكالات، بر اساس باورها و تصوّرات غلط ما مى‏ باشد. ما خيال مى‏ كنيم كه دنيا براى رفاه است، لذا مى‏ گوييم: چرا رفاه نيست؟ مثل كسى كه در چلوكبابى نشسته و اعتراض مى ‏كند چرا اينجا دوش ندارد؟! او بايد باور كند كه آنجا حمّام نيست. ما بايد باور كنيم كه دنيا خوابگاه، عشرتكده و آخور نيست، دنيا ميدان رشد است و انسان بايد در اين ميدان با سختى ‏ها مبارزه كند تا خود به رشد و كمال برسد.
قرآن مى‏ فرمايد: «أخذناهم بالبأساء و الضَّراء لعلّهم يضّرّعون»(سوره انعام، آيه 48.) سختى و فشارها براى توجّه دادن به انسان است.
آرى، تا چوب عود را نسوزانيد، بوى عطرش بلند نمى‏ شود. سختى ‏ها وسيله غرور زدايى است.
همان گونه كه لاستيك‏هاى ماشين را بايد تنظيم باد كرد، حوادث تلخ نيز انسان را متعادل و تنظيم مى‏ كند، غفلت و غرور و تكبّر را از بين مى ‏برد، به علاوه تلخى‏ ها انسان را به فكر و تلاش واداشته و سرچشمه انواع ابتكارات و اختراعات مى‏ شود.