آنچه در اين پست مى ‏آيد برگزيده ‏اى از سخنرانى‏هاى حريم‌ حضرت‌ معصومه‌ اسـت. در اين بخش نـكاتى از منبر حضرت حجة‏الاسلام و المسلمين فاطمى ‏نيا كه در تاريخ‏72/2/3‌ در مورد حضرت فاطمه معصومه ايراد شده تقديم مى‏شود.

حشر بـا اهل‏بيت(عليهم‏السلام‌)

نكته‏ اى را از زيارت دعاى‌ ابوحمزه‌ ثمالى استفاده مى‏ كنم. حضرت به ما ياد مى‏ دهد كه بـگوييم «سيدى اخرج حب الدنـيا مـن قلبى‏» خداى من، محبت دنيا را از قلبم بيرون بينداز. سپس بگوييم «واجمع بينى وبين المصطفى‌ وخيرة من عترته‏» بين ما و برگزيده و انتخاب‏ شده از عترت او جمع‏ كن.درحقيقت اين دو لازم و ملزوم هم هستند. تنها اگر حب دنـيا از دل بيرون ‏رود اهل ‏بيت نزول اجلال مى‏ كنند. جمع بين‌ دنيا‌ و آخرت ممكن نيست. صارت مشرقة وسرت مغربا شتان بين المشرق والمغرب

بنابراين تنها راه درك اهل‏ بيت(ع)، ترك امورى است كه تعلق به دنيا و امور آن را درپى دارند حـشر بـا‌ اهل‏بيت‌(ع) نيز به دو معنى است. معناى اخروى كه با اهل ‏بيت محشور خواهيم ‏شد و دنيوى كه خود مراتبى دارد. ممكن است ما ظاهر اهل‏بيت(ع) را درك ‏نكنيم ولى آنها درحقيقت ‏به ما اشراف‌ دارند‌. توجه اهل‏بيت(ع) به ما هـمانند تـابش خورشيد است كه به همه‏ جا و همه‏ كس مى‏ تابد اما اگر اشعه ‏هاى آن را با ذره ‏بين در يك‏ جا متمركز كنيم آن قسمت را مى‏ سوزاند. اهل‏بيت‌(ع) برخى‌ را‌ مى‏ سوزانند و فانى در خويش مى‏ كنند‌ اما‌ در‌ عين ‏حال عنايت كلى به همه ما دارنـد. تـنها با پاكيزگى روح مى ‏توان حضورشان را درك ‏كرد.

گفتم به كام وصلت‏ خواهم‏ رسيد روزى       گفتا‌ كه‌ نيك‌ بنگر شايد رسيده‏ باشى

مقام حضرت معصومه(س)

1- محدثه:

حضرت‌ فاطمه‌ معصومه(س) غير از امام‏زاده ‏بودن از بزرگان محدثين به شمار مى‏ آيد. يكى از علماى بـزرگ اهـل‏ سنت (مـحمدبن محمد جزرى) كه‌ شافعى ‏مذهب‌ و مـتوفاى‌ 832-830 بـوده كتـابى به نام «اسمل‏ال مناقب‏» در تلخيص «اسئل‏ال مطالب‏‌» دارد. حديثى را نقل ‏كرده كه در سند به حضرت معصومه(س) ختم مى‏ شود. اسناد زيادى وجوددارد كه در سلسله‌ روايات‌ به‌ وى ختم مى‏ شوند كه مـن تـعدادى از آنـها را به دست‌ آورده ‏ام‌.

2- شفاعت:

ما شفيع زياد داريم، رسول اكرم (اكرم الشفعاء) اسـت، امام حسين (سفينة‏النجاة) است در مورد حضرت‌ معصومه‌ شيخ‏ صدوق‌ به سند خود در عيون اخبارالرضا از معصوم چنين نقل‏ مى‏ كند: فاطمه معصومه ‏اى‌ كه در‌ قـم مـدفون است‏ خدا به او شفاعتى داده كه همه شيعيان را مى ‏تواند شفاعت‏ كند.

شفاعت ‏حضرت‌ معصومه‌(س) نـسبت‏ به‌ ما همچون مجاورت نور با ماست تنها زنگار دل است كه موجب مى ‏شود مجاورت‌ آن‌ را درك‏ نكنيم و از آن محروم بمانيم.

3- كرامت‏ حضرت مـعصومه(س):

يكى از بـزرگان نـقل مى‏ كرد‌ در‌ بغداد‌ مردى مسيحى به مرضى سخت دچارشد كه هرروز نحيف‏تر مـى‏ شد هـمه انتظار مرگش را‌ مى‏ كشيدند‌ خود گفته ‏بود: از زندگى مايوس شدم. سر بر بالين نهاده خوابيدم بانويى را‌ ديدم‌ كه از مـن خواسـت ‏به حرم حضرت موسى ‏بن جعفر (امام رضا) بروم گفتم تو كيستى؟ پاسخ ‏داد: من مـعصومه‌ خـواهر‌ رضـا(ع) هستم. چون از خواب بيدارشدم خدمت يكى از علماى بزرگ رفتم او‌ از‌ من‌ خواست‏ شهادتين گفته به زيارت مشرف ‏شوم مـن نـيز چـنان كردم. با دلى شكسته رازدل گفتم حالتى‌ به‌ من‌ دست‏ داد كه گويا احساس كردم سنگينى كوهى از دوشم برداشته‏ شد و بـه اين ترتيب‌ مرضم ازبين رفت.

منبع:  ماهنامه كوثر; شماره 1

Nakata Khaula بانوي مسلمان ژاپني نمونه‏ اي از زنانی است که حجاب نه بخشي از هويت سنتي يا نژادي او است و نه معنايي سياسي يا اجتماعي دارد؛ بلکه حجاب او، تنها و تنها، هويت مذهبي او است. رعايت حجاب نشانه فرمان‏برداري من از خداوند و تجلي ايمانم بود.حجاب به مردم يادآوري مي‏ کند که خداوند وجود دارد و هميشه به من يادآور مي‏ شود که من بايد مثل يک مسلمان رفتار کنم؛ درست مانند افسران پليس، که در لباس خدمت، آگاه‏تر و مراقب‏تر هستند؛ من هم با حجاب، بيشتر احساس مسلمان بودن مي‏کنم.
متعجبم که مردم درباره روبند راهبه‏هاي کاتوليک، هيچ سخني نمي‏گويند؛ ولي از روبند يک زن مسلمان، به شدت انتقاد مي‏کنند و آن را نماد تروريسم و ظلم مي‏انگارند.

در اسلام به زنان و مردان سفارش شده تا موقر (نجيب) لباس بپوشند و برهنه در ميان مردم ظاهر نشوند؛ حتي در مکان‏هايي که همگي زن يا مرد هستند.>>
پرده ‏هاي شرم در ميان مردمي که برهنه يا نيمه برهنه در جامعه ظاهر مي‏شوند و در مقابل چشمان ديگران، اجابت مزاج يا معاشقه مي‏کنند، دريده مي‏ شود و اين رفتار، مقام انسان را تا حد يک حيوان تنزل مي‏دهد.در اسلام، سعي زن بر اين است که براي شوهرش زيبا جلوه کند و شوهر هم مي‏کوشد تا براي همسرش زيبا باشد.

در اسلام، حتي بين يک زن و شوهر هم حيا وجود دارد و اين امر، روابط آنها را زينت مي‏دهد.
اين اشتباه است که فکر کنيم زنان مسلمان خود را مي ‏پوشانند؛ چون جزء اموال خصوصي شوهرانشان محسوب مي‏شوند؛ بلکه در واقع، آنها با اين کار، شرافت، متانت و وقار خود را حفظ مي‏ کنند و از اين‏که توسط بيگانگان تصاحب شوند، جلوگيري مي‏ کنند.

بايد به حال زنان غيرمسلمان و زنان مسلمان ليبرال تأسف خورد که آن‏چه را بايد بپوشانند، در معرض ديد عموم قرار مي‏دهند.>>

نگاه به حجاب از بيرون، ديدن حقايق پنهانِ درون آن را غيرممکن مي‏سازد.

تفاوت موجود در دو زاويه ديد، تا حدي مي ‏تواند خلأ موجود در فهم اسلام را توضيح دهد.

کسي که از بيرون به اسلام مي‏ نگرد، ممکن است آن را عامل محدودکننده مسلمانان بداند؛ اما از درون اسلام، چيزي جز صلح، آزادي و لذت [لذتي که هيچ کس قبلاً آن را تجربه نکرده است‏]، نيست.

مسلمانان به حساسيت بيش از حد درباره بدن متهم مي‏شوند؛ ولي آزارهاي جنسي رايج در جامعه، پوشش موقر و نجيبانه را توصيه مي‏کند.

پوشيدن دامن کوتاه، مي‏تواند پيامي براي مردان باشد؛ مبني بر اين‏که «من در دسترس هستم»؛ اما حجاب، با صداي بلند اعلام مي‏کند که «من براي شما ممنوع شده‏ ام».
پيروان اسلام، چه آنها که مسلمان زاده شده‏ اند و چه آنها که بعدها به اسلام گرويده‏ اند، اسلام را به جاي آزادي واهي در يک جامعه سکولار برگزيده ‏اند.

اگر اسلام به زنان ظلم مي‏کند، چرا شمار زيادي از زنان جوان و تحصيل‏کرده در اروپا، آمريکا، ژاپن، استراليا و…، «آزادي» و «استقلال» خود را رها مي‏کنند و به اسلام روي مي‏آورند؟>>

زن آراسته به حجاب، به زيبايي فرشته است؛ پر از وقار، آرامش و اعتماد به نفس؛ اما تعصب که چشم ديگران را کور کرده است، مانع از ديدن اين زيبايي مي‏شود.

«به راستي که اين چشم‏ها نيستند که کور مي‏ شوند؛ بلکه اين دل‏هاي درون سينه‏ ها هستند که کور مي‏ شوند».

ديگر چگونه مي‏ توان بهتر از اين، تفاوت ميان ما و چنين انسان‏هايي را بر سر فهم و درک حجاب، توضيح داد؟

از برجسته‌ترین و به یاد ماندنی‌ترین ساعات روز عید فطر، لحظاتی است كه منتظران راستین ظهور حضرت ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه) آرزوی دیدار آن حضرت را كرده و در فراقش با دلی مملو از امید اشك حسرت می‌ریزند. از این رو، در اعمال و آداب عید فطر، مستحب است كه دعای ندبه،خوانده شود.

و امنن علینا برضاه، وهب لنا رأفته و رحمته و دعاءه و خیره ما ننال به سعة من رحمتك و فوزا من عندك، و اجعل صلاتنا به مقبولة و ذنوبنا به مغفورة و دعاءنا به مستجابا، و اجعل أرزاقنا به مبسوطة و همومنا به مكفیة و حوائجنا به مقضیة، و اقبل تقربنا إلیك، و انظر إلینا نظرة رحیمة نستكمل بها الكرامة عندك، ثم لا تصرفها عنا بجودك، و اسقنا من حوض جده صلى الله علیه و آله بكأسه و بیده ریا رویا هنیئا سائغا لا ظمأ بعده یا أرحم الراحمین. [بحارالأنوار: 102/ 104]

(ای خدای بزرگ)، به سبب امام عصر، نمازمان را پذیرفته، گناهانمان را آمرزیده، و دعاهایمان را اجابت‏ شده قرار بده؛ و به سبب امام عصر، روزى‏ هاى ما را گشاده و اندوه‏ هاى ما را كفایت‏ شده و نیازهاى ما را برآورده قرار بده؛ و تقرب‏ جویى ما را به درگاهت بپذیر و با نگاه رحمت ‏بار، بر ما بنگر تا با آن، به كرامت كامل در پیشگاهت نایل آییم، سپس به جود خود، آن نگاه پر مهر را از ما بر نگردان؛ و ما را از حوض جدش صلى الله علیه و آله با جام او و با دست او سیراب كن، سیرابى كامل و گوارا، كه پس از آن، هیچ تشنگى ‏اى نباشد، اى مهربان‏ترین مهربانان!».

آری چنین است، در هنگام اجتماع عظیم مسلیمن، در فراق امام غائب از نظر، باید گریست و ندبه ها فریاد کرد. چگونه است اقامه نماز عید در غیاب امام؟ چگونه است نماز بدون امام؟ چرا که در هر عید، غم و اندوه اهل بیت، تجدید میشود. از امام صادق نقل شده است:
مَا مِنْ عِیدٍ لِلْمُسْلِمِینَ -أَضْحًى وَ لَا فِطْرٍ إِلَّا وَ هُوَ یجَدِّدُ لآِلِ مُحَمَّدٍ فِیهِ حُزْناً قُلْتُ وَ لِمَ ذَاكَ قَالَ لِأَنَّهُمْ یرَوْنَ حَقَّهُمْ فِی یدِ غَیرِهِمْ. [کافی، ج 4، ص 169]
هیچ عید قربان و عید فطری برای مسلمانان نیست جز آنکه در آن روز غم و اندوده آل محمد علیهم السلام تازه می شود. عرض کردم: چرا؟ فرمودند: زيرا حق اهل بيت غصب شده است و دولت کريمه عدل الهی مستقر نشده است.

عارف وارسته حاج ميرزا جواد آقا ملكی تبريزی٬ استاد امام خمينی٬ در اين مورد در كتاب ارزشمند المراقبات٬ می نويسد: بر مؤمن راستين شايسته است امروزه غيبت آن حضرت و غصب حكومت آن حضرت توسط دشمنان٬ سختی حال شيعيان و رعايای او را در دست كافران و فاجران بنگرد و ببيند كه به آنان از قتل نفوس و هتك آبرو و غصب اموال و بدی حال و مقام خواری و ابتذال چه می رسد بايستی خوشحالی او به اندوه زياد و خنده او به گريه و عيد او به مامتم مبدل گردد و به خواندن دعای ندبه بسان زن بچه مرده ای بگريد و فرج او را از خدا بخواهد… باری چون خواستی برای نماز عيد بيرون روی كه با امامی نمازگزاری يا خودت امام جماعت شوی برتو است كه از مصيبتی كه برای غيبت امام خودت بر تو وارد شده است غافل نباشی٬ زيرا نماز عيد حق خاص اوست و آن از مقامات معروفه اوست.

آری چنين است که بايد٬ طبق روايات٬ در اعمال عيد فطر٬ برای ظهور امام عصر٬ دعا کرد و در فراق دولت کريمه امام عصر٬ چنين سرود:اللهم إنا نرغب إليك فی دولة كريمة تعز بها الإسلام و أهله ٬ و تذل بها النفاق و أهله ٬ وتجعلنا فيها من الدعاة إلى طاعتك والقادة إلى سبيلك ٬ و ترزقنا بها كرامة الدنيا و الآخرة ٬ اللهم ما أنكرنا من حق فعرفناه و ما قصرنا عنه فبلغناه. [بحارالأنوار: ج 91 ص 6]

منبع: http://www.snn.ir

از آثار تربيتى و سازنده نماز عيد فطر ٬ آنست که در آن اجتماع و حضور ٬ نيازمندانه در مصلاى بى سقف ٬ انسان ٬ به ياد خدا ٬ قيامت و نيازمندى خويش به رحمت الهى می افتد و صحنه قيامت در نظرها مجسم می شود. يادآورى قيامت در آن روز ٬ سفارش امير المؤمنين (ع) است. در روايت است که امام على (ع) در روز فطر در خطبه اى که خواند ٬ اين روز را ٬ “أشبه بيوم قيامكم” ٬ معرفی و خطاب به مردم ٬ فرمودند:

أيها الناس٬ إن يومكم هذا يوم يثاب فيه المحسنون ويخسر فيه المبطلون٬ وهو أشبه بيوم قيامكم٬ فاذكروا بخروجكم من منازلكم إلى مصلاكم خروجكم من الأجداث إلى ربكم٬ واذكروا بوقوفكم فی مصلاكم وقوفكم بين يدی ربكم٬ واذكروا برجوعكم إلى منازلكم رجوعكم إلى منازلكم في الجنة.[تنبيه الخواطر: 2/ 157]

اى مردم! اين روز شما٬ روزى است که نيکان ٬ پاداش می گيرند. در اين روز٬ بدکاران٬ زيان می کنند. اين روز٬ شبيه ترين روز به قيامت٬ شماست. با بيرون آمدن تان از خانه ها به طرف مصلی٬ بيرون آمدن تان از قبرها را٬ به يادآوريد. با توقف خود در مصلی و انتظار نماز٬ توقف در حضور خدا را در صحنه قيامت٬ به خاطر آوريد. و با بازگشت خود به خانه ها٬ بازگشت تان را به خانه هاى خود در بهشت يا جهنم را٬ به ياد آوريد.

مهم ترين آداب بيرون آمدن از ميهمان سراى الهى در ماه رمضان٬ در عيد فطر آشكار می شود كه روزه دار به خويش بنگرد و در واپسين لحظه هاى اين ماه٬ خود را ارزيابى كند كه تا چه اندازه به هدف اين ميهمانى الهى نزديك شده است؟ آيا احساس می كند كه به يك دگرگونى معنوى دست يافته است٬ يا در همان نقطه اى مانده كه در آغاز ماه رمضان٬ بوده است؟

زيرا اين روز٬ از سويى سبب شادى و سرور است٬ چراکه هر مسلمانى از انجام وظيفه الهى خوشحال و مسرور است. ولى از سويى چون روز دريافت جوائز و پاداش الهى است٬ انسان در حالت خوف و دلهره به سر مى برد از اين که نمى داند اعمال يک ماهه انسان٬ تا چه اندازه مورد قبول قرار گرفته است؟ از اينرو٬ امام حسن مجتبی٬ در شگفت می ماند که چگونه انسان هنگام دريافت اجر خويش٬ به جای عبادت و انجام اعمال عيد فطر٬ در بازی و سرگرمی٬ سپری می کند در حاليکه هنوز نامه اعمال خويش را در روز عيد فطر٬ دريافت نکرده است و در حالت خوف و رجاء٬ به سر می برد.

نظر الحسن بن علی عليهما السلام إلى الناس فی يوم فطر يلعبون و يضحكون. فقال لأصحابه و التفت إليهم: « إن لله عز و جل خلق شهر رمضان مضمارا لخلقه يستبقون فيه بطاعته إلى رضوانه٬ فسبق فيه قوم ففازوا و تخلف آخرون فخابوا ٬ فالعجب كل العجب من الضاحك اللاعب فی اليوم الذی يثاب فيه المحسنون ٬ و يخيب فيه المقصرون ٬ و ايم لله لو كشف الغطاء لشغل محسن بإحسانه ٬ و مسی ء بإساءته». [من لايحضره الفقيه: 2/ 174]

امام مجتبى (ع) روز عيد فطر ٬ به عده اى برخورد کردند که (به جای انجام اعمال و آداب عيد فطر) ٬ به خنده ٬ بازى و سرگرمی ٬ مشغول بودند. به همراهان خويش ٬ فرمود: خداوند ٬ رمضان را ٬ ميدانى براى مسابقه و دستيابى به رحمت و رضوان خويش قرار داده بود ٬که عده اى پيش تاخته و بردند ٬ عده اى هم عقب مانده و باختند. تعجب از آنکه در اين روز پاداش ٬ به خنده و بازى ٬ مشغول است ٬ در روزى كه نيكوكاران پاداش می يابند و كوتاهی كنندگان ٬ ناكام می شوند. به خدا سوگند ٬ اگر پرده كنار رود ٬ نيكوكار سرگرم نيكوكارى خود خواهد شد و بدكار ٬ گرفتار بدكارى خويش.

منبع: http://www.snn.ir

محمد رضا حکیمی این پیرمرد انقلابی دوران ما «حبیب بن مظاهر»‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وار دوباره از انقلاب و مبارزه و قیام دم زده ماست، انقلاب علیه فقر: «انقلابی ترین فریادگران تاریخ انسان، و قاطع ترین مدافعان حقوق خلق های محروم و مظلوم، پیامبران بوده اند… قرآن کریم می فرماید ما پیامبران را فرستادیم، به همراه شواهدی روشن، و با کتاب و معیار، تا مردم همه در «منهای فقر» زندگی کنند: «لیقوم الناس بالقسط»؛ یعنی: زندگی کردن مردم -همه مردم- به شکلی عادلانه باشد، و محروم نیازمندی باقی نماند… اگر چنین نشود، یعنی هدف قرآن کریم تحقق نیابد، از حقوق خلق دفاع نشده است، و انقلابی دینی و قرآنی و اسلامی اتفاق نیفتاده است. هیچ کس و هیچ مقام نمی تواند با گفتن جملاتی انشایی ایجاد واقعیت کند…»

«فیلسوف عدالت» در تعریف عدالت به طور قاطع می گوید: «عدالت -در تعریف ائمه طاهرین (ع)- یعنی: رفع فقر و هرگونه نیاز، از همه جامعه… جز این هرچه باشد عدالت نیست.»

در بخشی از کتاب، حکیمی در انذاری به عالمان می گوید: «عالم راستین باید به حاکمان و حاکمیت های مدعی، به سختی هشدار دهد، و با فاصله های مالی و معیشتی و اختلاس های نجومی (که با خبران از احوال جامعه و مردم می دانند که سر از فوق جهنم در آورده است)، بجنگد، و «جنگ فقر و غنا» را که امام خمینی مطرح کردند زنده کند…»

پشت جلد «منهای فقر» چنین آمده است: «اگر انقلاب ها برای بر انداختن ریشه ظلم است، باید گام نخستین، و نخستین گام، در جهت بر طرف کردن ظلم، از مظلوم ترین ها باشد، یعنی: محرومان… و گرنه قیام هایی خواهد بود در جهت جابجایی قدرت و ثروت، نه بیشتر…»

حکیمی در این کتاب بیشتر از همه از آرمان جامعه منهای فقر نوشته است و به احادیث معتبر در این زمینه رجوع کرده است. و سپس از کلام بزرگان تشیع نیز درباره مبارزه با فقر و تکاثر سخنانی آورده است.

عناوین بخش های دوازده گانه «منهای فقر» بدین شرح است:

۱- اسلام و جامعه منهای فقر

۲- اسلام و جامعه منهای تکاثر و اسراف

۳- اسلام و هشدار در آخر الزمان

۴- اسلام و حدود مال مشروع

۵- اسلام و تعالیم دین از زبان بزرگان (درباره مال بسیار، و حضور فقر در جامعه)

۶- «جنگ فقر و غنا»

۷- امکانات محرومین

۸- زکات باطنی

۹- ارتفاعات «نهج البلاغه»

۱۰- کار بزرگ

۱۱- انفاق و ادای حق مال و ثروت

۱۲- پیامبر اکرم «ص» و ائمه طاهرین «ع» را خوشحال کنید

روی جلد کتاب های حکیمی که همیشه سفید و درخشنده بوده است، اینبار رنگ و بوی سیاهی فقر به خود گرفته است. گویا طرح جلد چرک منهای فقر نیز می خواهد تیرگی فقر را نشان دهد.

برشی از کتاب منهای فقر محمد رضا حکیمی:

...

تکاثُر، به معنای زیاد داری و زیاده خواهی مال و ثروت و افتخار به آن است. اِتراف (بر وزن اسراف)، به معنای مصرف‌های پر ریخت و پاش، و نامّتعهّدانه، و شاد خواری، و قارونیگری، و بیدردی و لا تعهّدی در مصرف است و این هر دو، از صفات انسان سلیمُ العقل و معتدلُ الفطره نیست. و در تعالیم اسلام، با آن دو، بسختی مبارزه شده است.

در حدیثی بسیار مهم، که در آن، «جنودُ العقلِ و الجهل» ذکر شده، داشتن و خواستن مال فراوان و تکاثری، از «جنودُ الجهل» شمرده شده است. جنودُ العقل، یعنی: نیروهای فعّال در وجود انسان، که منشأ عقلانی دارند، و فعّالیّت آنها از تأثیر نور عقل و قوّۀ عاقله است در وجود انسان.

جُنودُ الجهل، یعنی: نیروهایی فعّال در وجود انسان، که منشأ عقلانی ندارند، بلکه منشأ جهلانی و نفسانی دارند، و از جهالت و جاهلیّت انسان‌ها سرچشمه می‌گیرند.

این حدیث، در کتاب «اصول کافی» و در کتاب «تُحفُ العقول»، از هِشام بن حَکَم، از حضرت امام موسی بن جعفر«ع» نقل شده است، و از جملۀ تعالیم هشتاد گانۀ حکمت اوصیایی است، که به شاگرد و تربیت شدۀ خاصّ خود، و پدرشان حضرت امامِ صادق«ع»، یعنی: هِشام بن حَکَم بغدادی (م: ۱۷۰ ق) تعلیم داده‌اند.

قرآن کریم می‌فرماید: الهاکُمُ التکاثُر، * حتی زُرتُم المَقابر

ثروت زیاد خواستن و داشتن و نازیدن به آن، شما را از هرگونه تعهُّد پذیری (و مسئولیّت شناسی و دینداری و انسانیّت‌باوری) باز داشت. پیوسته در پی خواستن مال بسیار بودید، تا سر از قبر درآوردید.

تکاثر، در «سورۀ حدید»، آیۀ ۲۰ نیز، بشدّت مورد طرد و نکوهش قرار گرفته است. و اشاره کردیم که در احادیث معتبر نیز چنین است.

اینکه اسلام، با این شدّت، با «تکاثر» مبارزه کرده است -از جمله- برای این است که تکاثر (یعنی خواستن و داشتن و جمع کردن مال بسیار)، یک گناه مرکّب، و یک جنایت مضاعف است، زیرا، که فقر فقیران، و کمبودداری کمبودداران، و نیازمندی نیازمندان، نتیجۀ زیادداری و زیاده‌خواهی سرمایه‌داران است، که در احادیث به آن تصریح شده است، و تجربه نیز مؤیّد آن است.

حضرت علی«ع» می‌فرماید:

إنَّ الله -سبحانَه- فَرَضَ فی أموالِ الأغنیاء، أقواتَ الفُقراء، فما جاعَ فقیرٌ، إلّا بما مَنَعَ غنیٌ؛ و اللهُ تعالی جَدُّه- سائلُهم عن ذلک

خداوند سبحان، روزی فقیران را، در اموال توانگران و سرمایه‌داران قرار داده است، پس هیچ فقیری و نیازمندی گرسنه (و فاقد امکانات زندگی) نمی‌ماند، مگر به این جهت که توانگری حق او را نداده (و خورده) است. و خداوند بزرگ، در روز قیامت، از توانگران بازخواست خواهد کرد!

أئمّۀ طاهرین«ع» نیز، در احادیث و سخنان خود، دربارۀ این موضوع با تأکید سخن گفته‌اند، و در کتاب «الحیاه»، شماری از این احادیث ذکر شده است.

بنابراین، اگر جامعه‌ای اسلامی باشد، نباید در آن جامعه، از سرمایه‌داری‌های کلان و تکاثری جانبداری شود، و نباید اینگونه متکاثران، مورد احترام جامعه -چه رسد به عالمان- باشند. در احادیث رسیده است که با اینگونه کسان، یعنی متکاثران اترافگر، و اسرافکن، و افزونداران شادخوار، و حیوان زیست (که مانند حیوانات همه چیز را برای خود می‌خواهند)، معاشرت نکنید، که معاشرت با آنان دل را می‌میراند، و وجدان انسانی را تباه می کند!

امام علی«ع» می‌فرماید:

أَنا یَعسوبُ المؤمنین، و المالُ یَعسوبُ الفُجّار (نهج البلاغه /۱۲۳۶)

من، جلودار مؤمنانم (که در دنبال من می‌آیند…)، و مال، جلودار فاجران و بدعملان است (که در دنبال آن می‌روند، و سر به فرمان آن دارند…)

این آیات ضدّ تکاثر، و این احادیث ضد مال‌اندوزی، همه برای این است که «شرّ امّت»، همه کارۀ امّت نشوند. آری، در جامعۀ دینی (اگر چنین باشد)، و در حاکمیّت دینی (اگر چنین باشد)، نباید سرمایه‌داران و ثروت‌دوستان، به هیچ مقامی منصوب شوند، زیرا -چنانکه مکرّر نقل کرده‌ایم- پیامبر اکرم «ص» فرموده‌اند: شرُّ امّتی الأغنیاء ،اغنیاء و توانگران اشرار امّت منند»، و معلوم است که از شرّ امّت، امید خیری برای «ضعفای اُمّت» نیست.

و تجربه نشان داده است، که پاره‌ای از اینگونه کسان، که در مشاغل دولتی وارد شده‌اند، دست به اختلاس‌های کلان زده‌اند، یا زمینه را برای اختلاس اموال عمومی، بوسیلۀ دوستانشان و همسودان فراهم کرده‌اند؛ و خون ایتام جامعه را مکیده‌اند!! و به علت ارتباطات قوی با یکدیگر و رشوه‌های کلان و… دستگاههای قضایی مُرده نیز نتوانستند، با آنان مقابله کنند، و حقوق توده‌های محروم و ایتام مظلوم را از حلقوم آنان بیرون کش.

منبع: http://www.tasnimnews.com/ بااندکی تصرف

خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و در دلم انداز

که هر وظیفه را که در برابر ایشان به عهده ی من است بشناسم

و آگاهی از آن وظیفه را، به کمال، در من فراهم آر

و چنان کن که آنچه را به من الهام کرده ای،به کار بندم

و توفیق ده تا آنچه بینش آن را به من داده ای به جای آورم

و چیزی از آنچه به من آموخته ای فرو نگذارم

و اعضای بدنم از پرداختن به آنچه مرا الهام کرده ای در نماند.

صحیفه سجادیه-دعای بیست و چهارم

ندیده ای فرزندی با خطای بسیار چگونه حرمت پدر را پاس نمی دارد، چگونه در را به هم می کوبد و از منزل خارج می شود؟ صبح تا شام با غرور کودکانه خود بی عذر و بهانه در کوی و برزن می گردد و رو سوی عذرخواهی نمی آورد. اما شب هنگام، هنگامه تاریکی و تنهایی چاره ای جز بازگشت به خانه پدری ندارد! در راه، با واهمه ای که از پذیرفته نشدن عذر خود دارد، زیر لب زمزمه می کند:

«پدر جان! من که جز این منزل، جا و مکانی ندارم! اگر از این در روم به کدامین منزل پا نهم؟»

آن هنگام که با ترس و اضطراب به در خانه می رسد، ناگاه می بیند در نیمه باز است! پدر، پشت در ایستاده! گویا پدر منتظر فرزند است! تا او را می بیند، به گرمی به آغوشش می کشد:

«فرزندم! چه خوب شد آمدی! پیش تر منتظرت بودم!»

این است مهربانی و بزرگواری یک پدر! امام زمان علیه السلام برای ما پدراند و ما همه فرزندان اوییم!

با هر خطا و اشتباه، با کوله باری از گناه، رویی سیاه و حالی تباه، هر قدر هم که بد کرده باشیم، ما فرزندانیم و او پدر! و این پدر است که با همه اقتدار و بزرگی اش، مهربانانه در مقابل فرزند می ایستد و منتظر لب گشادن او می شود تا بی هیچ عذر وبهانه ای به آغوشش کشد و با گذشت پدرانه اش سرش را بالا گیرد و خم به ابرو نیارد! …

چه کسی میتواند مدعی شود که من عاق امام زمان نیستم نکند به خاطر ایذاء امام زمان (که پدر معنوی همه ما هستند ) و آزردن ایشان در شب های قدر آمرزیده نشویم این از بزرگترین هراس هایی است که باید داشته باشیم. چرا که اگر قصد رفتن به درگاه خدا را داریم و میخواهیم خدا ما را ببخشد باید به درخانه امام زمان برویم.

در شب های قدر تمام شیعیان ، یک صدا و یک دل دست به دعا برداشته برای فرج اولین دردمند عالم وجود دعا کنند؛از رحمت خدا دور نیست که ظهورشالن را جلو بیندازد.

برگرفته از نسخه الکترونیکی کتاب شب های بیقراری از سید محمد بنی هاشمی، صص 56و 53

شبهاي بيقراريم رسيد شبهاي تنگ شدن دل در سينه شب سجود

شبهاي ناله و زاري در مقابل معبود براي دست کشيدن از غير ودود!

شبهاي ناله ي زينب در فراق پدر، شبهاي اشک هاي چشم هر چه يتيم!

شبهاي استغاثه به حضرت يزدان، شبهاي مناجات و دعا، شب جوشن کبير!

شبهاي حلاليت طلبي از کبير و صغير، شب حسابرسي، شب دستم را بگير!

و ميترسم از تمام حق الناسي که بر گردنم دين است و از خودم…من حقير!

بیقراران شبهای قدر در اين شبهاي نوراني.اگر دلتان شکست و اشکتان شد جاري..دعا کنيد مرا دعا کنيد تمام بيماران بر بستر..دلهاي شکسته را..جوانان و گرفتاران زندگي را دعا کنيد پدران غنوده در خاک و مادران آسماني را..براي زوجهاي جوان..براي خانواده هاي در حسرت اولاد..براي بزرگترين دغدغه ي شيعه…براي مظلومان براي کودکان بي پناه..و براي تمامي حق هاي زايل شده از ديگران طلب مغفرتي.

و بدانيم که پوزش پذير چاره ساز ما را ميبخشد به خواندن اسمهاي اعظم ان شا ا..

التماس دعا..!

با تمام مهربانی و باران لطف خداوند در ماه رمضان و شب قدر، معلوم نیست که هر کس به درگاه الهی دعا کند، دعایش مستجاب و گناهش بخشیده شود!

فَإِذَا كَانَتْ لَيْلَةُ الْقَدْرِ أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ جَبْرَئِيلَ فَهَبَطَ فِي كَتِيبَةٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ إِلَى الْأَرْضِ وَ مَعَهُ لِوَاءٌ أَخْضَرُ فَيَرْكُزُ اللِّوَاءَ عَلَى ظَهْرِ الْكَعْبَةِ وَ لَهُ سِتُّمِائَةِ جَنَاحٍ مِنْهَا جَنَاحَانِ لَا يَنْشُرُهُمَا إِلَّا فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ فَيَنْشُرُهُمَا تِلْكَ اللَّيْلَةَ فَيُجَاوِزَانِ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يَبُثُّ جَبْرَئِيلُ الْمَلَائِكَةَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ فَيُسَلِّمُونَ عَلَى كُلِّ قَائِمٍ وَ قَاعِدٍ مُصَلٍّ وَ ذَاكِرٍ وَ يُصَافِحُونَهُمْ وَ يُؤَمِّنُونَ عَلَى دُعَائِهِمْ حَتَّى يَطْلُعَ الْفَجْرُ فَإِذَا طَلَعَ الْفَجْرُ نَادَى جَبْرَئِيلُ يَا مَعْشَرَ الْمَلَائِكَةِ الرَّحِيلَ الرَّحِيلَ فَيَقُولُونَ يَا جَبْرَئِيلُ فَمَا صَنَعَ اللَّهُ تَعَالَى فِي حَوَائِجِ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ ص فَيَقُولُ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى نَظَرَ إِلَيْهِمْ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ فَعَفَا عَنْهُمْ وَ غَفَرَ لَهُمْ إِلَّا أَرْبَعَةً قَالَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ هَؤُلَاءِ الْأَرْبَعَةُ مُدْمِنُ الْخَمْرِ وَ الْعَاقُّ لِوَالِدَيْهِ وَ الْقَاطِعُ الرَّحِمِ وَ الْمُشَاحِن‏. (بحار الانوار، ج 93، ص 377)

گروهی هستند که خداوند شب قدر هم از سر تقصیراتشان نمی گذرد! هر قدر هم ندبه و ناله کنند سودی نمی بخشد. جبرئیل که سرکرده ملائک است شب قدر ملائک را جمع کرده به آنان مأموریت می دهد تا بروند به کس که ایستاده یا نشسته در حال نماز یا ذکر است، سلام دهند، با آنان مصافحه نمایند و به دعایشان آمین گویند. ملائک چنین می کنند تا هنگامه طلوع فجر شود. آن هنگام جبرئیل ندا سر می دهد:

“ای ملائک بازگردید، بازآیید!”

رو به جبرئیل می کنند و از او می پرسند:"در این شب، خداوند با حاجتهای مؤمنین امت رسول خدا چه کرد؟”

جبرئیل پاسخ می دهد: خدا همه آنها را بخشيد مگر چهار دسته را!

اوّل :کسی که شرابخوار است.
دوّمی عاق والدين است. (که اميرمومنان عليه السلام براي شفاي کسي که در اثر عاق والدين فلج شده بود -دعاي مشلول را توصيه کردند) بر اساس روايات ائمه اطهار عليهم السلام:
1- کساني که عاق والدين شده اند حتي در شب هاي قدر هم بخشيده نمي شوند.
2- اگر کسي شکرگزار پدر و مادر نباشد در حقيقت شکر خدا را به جاي نياورده است .
3- پدر واقعي همه ما امام زمان عليه السلام هستند که اگر ايشان ما را عاق کنند هيچ فريادرسي نداريم.

سومی کسی است که قطع رحم کند. (بالاترین مصداق صله رحم انجام وظایفی است که در قبال اهل بیت و امام زمان عج داریم)
 چهارمی اینکه کسی از دیگری کینه به دل داشته باشد. تنها و تنها مومن واقعي کينه دشمنان اميرالمومنين عليه السلام و فرزندانشان را به دل دارد.

برگرفته از  نسخه الکترونیکی کتاب شب های بیقراری  سید محمد میرهاشمی ، صص 47-45

بی شک معروف ترین صفت امام حسن مجتبی (ص)، سخاوتمندی و کرم آقا بود…یه چند تا مورد رو عامیانه می نویسم تا با اعتقاد بیشتری به آقا بگیم “کریم آل عبا"!

امشب، شب تغییر در ضرب المثل هاست

هر چه گدا کاهل بود آقا کریم است

در تاریخ خیلی از جود حضرت گفتن…منتها الساعه  متاسفانه بنده همینا تو ذهنمه:

در تاریخ نقل شده که امام حسن (ص) سه نوبت نیمی از داراییشون و دو نوبت تمام داراییشون رو بخشیدن به فقرا!

در تاریخ اومده که میومدن پیش آقا، تا می خواستن سوال کنن و پول بخوان، آقا می گفتن بنویسید رو کاغذ…من خجالت می کشم وقتی شما حاجتتون رو به زبون بیارید.

اومدن پیش آقا و سوال کردن…در تاریخ اومده آقا این قدر مال و منال بهشون عطا کردن که وقتی خواستن ببرن دیدن نمی تونن خودشون ببرن…رفتن چند تا باربر پیدا کردن…تا خواستن برن آقا فرمودند صبر کنید؛ پول باربرتان هم با من است!

عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم

آقا داشتن رد می شدن دیدن یکی داره تو یه باغی غذا می خوره…طرف یه کم خودش می خورد یه کم می داد به یه سگی که اونجا پرسه می زد…آقا پرسیدند اربابت کیه؟ غلام گفت فلانی. آقا گفتن این باغ مال کیه؟ غلام گفت مال اربابمه. آقا رفتن و بعد از ساعتی برگشتن. رفتن پیش غلام. فرمودند تو و این باغ رو از اربابت خریدم. از این به بعد تو آزادی و این باغ هم مال خودته! تو به این سگ رحم کردی و نذاشتی گرسنه بمونه؛ من هم بهت آزادیت و این باغ رو بخشیدم…

کیه این آقا؟؟؟ کی می تونه بفهمه؟

یه دو بیتی و یه غزل که هر دوشون بسیار بسیار زیبا هستن، تقدیم به محضر امام حسن مجتبی (ص)…

دعا بفرمایید

گذرم بر در میخانه ی مهتاب افتاد

در سرم عطر خوش سیب و مِی ناب افتاد

تا که دیدم همگان ذکر حسن می گویند

باز هم مثل همیشه دهنم آب افتاد

وحید قاسمی

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است

آری افطار رطب در رمضان مستحب است

روز ماه رمضان زلف نیفشان که فقیه

بخورد روزه ی خود را به گمانش که شب است

زیر لب، وقت نوشتن همه کس نقطه نهند

ای عجب نقطه ی خال تو به بالای لب است

شحنه اندر عقب است و من از آن می ترسم

که لب لعل تو آلوده به “ماء العنب” است

منعم از عشق کند زاهد و آگه نبود

شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است

گر “صبوحی” به وصال رخ جانان جان داد

سودن چهره به خاک سر کویش سبب است

عباس صبوحی

بهشتی باشید

خداوند در عالم چیزی با ارزش تر از عقل خلق نکرده است.طبق روایات خواب عاقل از شب زنده داری فرد جاهل بالاتر است و قیمت عبادات آدم عاقل بلاتر از آدم جاهل است.

هیئت ها آنقدر که به محبت اهل بیت (ع) توجه داشته اند به عقل توجه نکرده اند، ولی باید بدانیم محبتی که در آن عقل نباشد بعد از مدتی فروکش می کند. طبق روایتی از پیامبر اکرم (ص)، اگر حقیقت عقل را به صورت یک انسان مجسم کنند امام حسن مجتبی (ع) می شود و کسی که می خواهد به امام حسن (ع) نزدیک شود باید عقلش کامل شود.

قال موسی بن جعفر (علیه السلام):« یا هشام من سلط ثلاثاً علی ثلاث فکأنما أعان علی حدم عقله من أظلم نور تفکره بطول أمله و محا طرائف حکمته بفضول کلامه و أطفا نور عبرته بشهوات نفسه فکأنما أعان هواه علی هدم عقله و من هدم عقله أفسد علیه دینه و دنیاه. »؛

حضرت موسی بن جعفر - صلوات الله و سلامه علیه- به هشام می فرمایند: « هر که سه چیز را بر سه چیز مسلط سازد به ویرانی عقلش کمک کرده است: آن که پرتو فکرش را با آرزوی درازش تاریک کند و آن که شگفتیهای حکمتش را به گفتاربیهوده اش نابود کند و آن که پرتو اندرز گرفتن خود را به خواهشهای نفسش خاموش نماید (هر که چنین کند) گویا هوس خویش را بر ویرانی عقلش کمک داده و کسی که عقلش را ویران کند دین و دنیای خویش را تباه ساخته است.»
نکته ای که از این روایت استفاده می شود این است که اگر کسی اموری را که غلبه آنها به نابودی عقل می انجامد، مغلوب آن سه امر دیگر نماید به عقل و علم دست خواهد یافت و این راه دقیق و اساسی دستیابی به علم و عقل است.
منبع حدیث: تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص: ۷۳۷

طبق این روایت سه چیز عقل را نابود می کند٬ کسی که نور فکر کردن را در درونش خاموش می کند مثل کسی است که آرزوهای طولانی دارد، چنین کسی عقل را در درونش نابود می کند. دسته دوم کسانی هستند که با زیاد حرف زدن حکمت را در درونشان خاموش می کنند و دسته سوم نیز کسانی هستند که به شهوت می پردازند و نور عبرت در درونشان خاموش می شود.