دو سوره در قران داریم یکی سوره مبارکه العنکبوت و دیگری سوره مبارکه النحل. حال چطور شده است که این نام عنکبوت را بر این سوره گذاشته‌اند؟ در این سوره فقط در یک آیه و دو بار بیشتر از عنکبوت نام برده نشده و باقی آیات ارتباطی با عنکبوت ندارد. یکی از اسرار همین مساله اخلاص است و می‌فرماید کسانی که غیر از خدا تکیه‌گاهی دارند مانند عنکبوت‌اند که برای خودش خانه می‌سازد و مسلماً سست بنیادترین بناهای عالم خانه عنکبوت است.

درباره سوره مبارکه النحل که سوره‌ای پردامنه‌ و سه برابر سوره عنکبوت، در این سوره نیز دو بار بیشتر از زنبور عسل یاد نشده و خدا می‌فرماید “ما به زنبور عسل وحی کردیم که برو خانه بساز، رفت برای خودش خانه‌ای ساخت".

تفاوتش با عنکبوت این است که او خودش برای خودش خانه ساخت ولی زنبور عسل به فرموده ما رفت و خانه ساخت، این‌جا عاملش خداست آن‌جا فاعلش نفس خودش است.

برگرفته از سخنان آيت الله راشد يزدي

در استعاره‌اى كه امام عليه السّلام بكار برده، و زن را ريحانه خوانده، سرّ عجيبى نهفته است. ريحان يعنى گياه خوشبو و ريحانه در لغت به دسته گياه خوشبو و گياه معطّر معروف ميگويند. و شادابى و طراوت وى تا وقتى است كه در بوستان و باغ و بر شاخسار يعنى محيط طبيعى خود بماند، و در كنار درخت و اصل خويش زندگى كند. و به سبب همين لطافت بسيار است كه بادى شديد، گلبرگهايش را مى‌پراكند و لطافت و بويش را از بين ميبرد. و آن را به وادى تباهى ميرساند.
همينطور زن، چون قهرمان روئين تن خلق نشده، كه تحمّل شدائد را داشته باشد و مشكلات رتق و فتق امور را تحمّل كند، بايد در گلزار خانوادگى خود به حفظ شخصيّت و كرامت خود بپردازد و از اين حدّ تجاوز نكند.
ولى اگر در اجتماع مردان داخل شود و در كار آنان دخالت كند و متصدّى امور مهمّ گردد، باد كشنده مهالك و آفات و انحرافات، بر وى وزيدن گيرد و وجودش را درهم شكند، و سجاياى فطرى و خدادادى و غرائز لطيف و مناسب در او را از وى بگيرد، و بوى خوش نفسانيش از بين برود. در نتيجه وجود عزيز و صفات ويژه و خلق نيكوى او به پستى گرايد و ضايع گردد؛ و اين مطلب ظلمى نابخشودنى در حقّ او است.

گزیده ای از سخنان آیت_الله علامه محمدحسین طهرانی

چرا در دنيا همواره با مشكلات و سختى‏ ها مواجه هستيم؟

شخصى از كنار مغازه بلور فروشى مى‏ گذشت، چشمش به ليوان‏هايى افتاد كه روى ميز به طور وارونه چيده شده بود. همانجا ايستاد، كمى نگاه كرد و يكى از آنها را به همان حالتى كه بود برداشت و شروع به اعتراض به فروشنده كرد كه آقا! چرا دَرِ اين ليوان بسته است و ته آن باز است؟! فروشنده خنديد و گفت: اگر شما درست بنگريد و ليوان را به حالت درست بگيريد، هر دو اشكال برطرف خواهد شد.

آرى، بسيارى از اشكالات، بر اساس باورها و تصوّرات غلط ما مى‏ باشد. ما خيال مى‏ كنيم كه دنيا براى رفاه است، لذا مى‏ گوييم: چرا رفاه نيست؟ مثل كسى كه در چلوكبابى نشسته و اعتراض مى ‏كند چرا اينجا دوش ندارد؟! او بايد باور كند كه آنجا حمّام نيست. ما بايد باور كنيم كه دنيا خوابگاه، عشرتكده و آخور نيست، دنيا ميدان رشد است و انسان بايد در اين ميدان با سختى ‏ها مبارزه كند تا خود به رشد و كمال برسد.
قرآن مى‏ فرمايد: «أخذناهم بالبأساء و الضَّراء لعلّهم يضّرّعون»(سوره انعام، آيه 48.) سختى و فشارها براى توجّه دادن به انسان است.
آرى، تا چوب عود را نسوزانيد، بوى عطرش بلند نمى‏ شود. سختى ‏ها وسيله غرور زدايى است.
همان گونه كه لاستيك‏هاى ماشين را بايد تنظيم باد كرد، حوادث تلخ نيز انسان را متعادل و تنظيم مى‏ كند، غفلت و غرور و تكبّر را از بين مى ‏برد، به علاوه تلخى‏ ها انسان را به فكر و تلاش واداشته و سرچشمه انواع ابتكارات و اختراعات مى‏ شود.

امروزشاهد صحنه ناراحت کننده ای بودم. در صندلی انتظار نگاهم به طور اتفاقی به خانمی افتاد که اندوهی در چشما نش موج می زد. همین طور که با گوشه چشم، مادران بارداری که روی صندلی مطب نشسته بودند را بر انداز می کرد،با تصور اینکه در آینده نه چندان دور طعم زیبای مادر شدن را خواهند چشید، قطره های اشک روی گونه هایش جاری شد.
در همان حال ، خانم های بارداری پشت سرش بودند و از شرایط و اوضاع و احوالشان صحبت می کردند؛ بدون این که توجه داشته باشند کنار شان زنانی هستند که در آرزوی فرزند دار شدن سال ها انتظار کشیده اند و گفتن و ابراز این صحبت ها و احساسات زیبای مادر شدن ، آزردگی روح لطیف یک زن را عمیق تر می نماید و نا آگاهانه باعث رنجش خاطر ریحانه ا ی می شوند که عمری را در آرزوی مادر شدن سپری کرده است.

ای کاش انسان ها نگاهشان را وسعت می دادند اما دریایی شدن سخت است چرا که خود را به جاي ديگران گذاشتن و از دريچه چشم آنان نگاه كردن مستلزم شجاعت، شكيبايي و احساس امنيت خاطر است، به معناي آمادگي براي يادگرفتن و تغيير كردن است، به معناي رفتن به اذهان و دل هاي ديگران، و نگاه كردن از زاويه ديد آنان است. اما بدين معنا نيست كه احساس آنها را داشته باشيد،اين همدردي است. منظور اين است كه احساس آنها را درك كنيد و ببينيد كه چگونه به دنيا نظر مي كنند، اين همدلي است .

شاعر چه زیبا سروده :هم دلی از هم زبانی بهتر است.

مهارت‌هاي زندگي، مجموعه‌اي از تكنيك‌ها، اصول و قواعدي است كه زمينه تعامل و سازگاري انسان‌ها را با محيط و اطرافيان فراهم مي‌سازد. با مجهز شدن به اين مهارت‌ها مي‌توان در برابر مشكلات پيراموني برخوردي منطقي و كارساز داشت. فرد با كمك اين مهارت‌ها، دانش و نگرش‌هاي خود را به توانايي واقعي بدل مي‌سازد و از نيروهاي نهفته خويش در جهت شادابي و بهبود وضعيت بهره مي‌گيرد.

او مي‌آموزد كه در شرايط ويژه، بازخوردهاي مناسب از خويش نشان دهد و در معرض آسيب‌ها و كاستي‌ها قرار نگيرد. مهارت‌ها شامل صفات خاص، خصوصيات شخصي و استعدادهاي بالقوه هستند كه با تمرين و مهارت در وجود وي به رشد و شكوفايي نزديك مي‌شوند. انسان با سرمايه وجودي خويش مي‌تواند احساسات و افكار و هيجان‌ها و ادراكاتش را تجزيه و تحليل كند و بهترين گزينه را براي ادامه مسير زندگي برگزيند. آدمي براي قرارگرفتن در اين مسير موفقيت‌آميز بايد در اصلاح رابطه خود با خدا، خود و ديگران گام بردارد و با استفاده از اصول و آموزه‌هاي ديني و علمي به اهداف متعالي نزديك شود

«زندگي»، آن هم زندگي موفق، شيرين و بي دغدغه از آرزوهاي ديرين بشر بوده است. مكتب¬ها و مذهب¬هاي گوناگون، درباره زندگي و هدف هاي آن و اصلي يا حاشيه اي بودن زندگي، بحث هاي مختلفي مطرح كرده و همه آنها جايگاه بالايي براي زندگي در نظر گرفته اند. در نگاه ديني، هدف نهايي از آفرينش انسان، عبادت است: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ والإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ؛ و جن و انسان را نيافريدم مگر اينكه مرا عبادت كنند».(ذاريات: 56»
مهم ترين و اصلي¬ترين پيش نياز هر عبادتي، «زنده» بودن است. بنابراين، زندگي مي تواند بر پايه عبادت تنظيم شود و زندگي موفق ـ با رعايت حدود ديني ـ به عبادت خوب، كامل تر و عالي تر بينجامد و به تعبيري دقيق تر، زندگي، خودِ عبادت باشد.
براي برخي افراد، زندگي با تلخي ها و نامرادي ها و كاستي هاي فراواني گره خورده است. آنها زندگي را مطابق ميل خود نمي يابند و از آن خسته مي شوند، تا جايي كه گاه به پوچي مي¬رسند و تصميم هاي خطرناكي چون خودكشي مي گيرند. آيا به راستي، زندگي اين قدر تلخ است؟ آيا نمي توان زندگي سالم به همراه شادي، نشاط، صفا، صميميت و موفقيت داشت؟

بسياري از شكست ها، به دليل ندانستن و غفلت از دانش ها و مهارت ها و دقت هاي لازم در زندگي است. با رعايت برخي قوانين بسيار ساده و توجه به برخي نكته¬ها ـ كه شايد در نگاه نخست بسيار هم پيش پا افتاده باشند ـ تا اندازه زيادي مي توان از تلخي زندگي كاست و به آن شيريني بخشيد و پرچم افتخار و پيروزي را بر بامش برافراشت. مجموع اين اقدام¬ها و مطالب، دانش خاص و پيچيده اي نيست و در واقع، هدايت و كنترل دانش ها و رفتار انسان است.
ادامه دارد….
درپست هاي بعدي باماهمراه باشيد

کتاب هزار و یک نکته درباره نماز , نوشته اقای دیلمی،کتاب خیلی روان و مستندی هست برای کسانی که میخواهند شروع کنند خیلی ارزنده است.کسانی که مفاهیم عمیق تر نماز را بخواهند ، کتاب اسرار صلاه مرحوم جواد تبریزی را بخوانند…

این فقط اسرار نماز نیست. نکاتی دارد که اگه در زندگی عملی بشود انسان بعد از یک مدت حس میکند که تغییر کرده است.این را به صورت یک الگو قرار بدهیم و عمل کنیم…

گاهی اوقات نشست و برخواست با علما(و شنیدن حرفی از آدم های حسابی) مسیر زندگی رو عوض میکند. امام عسکری علیه سلام می فرمایند در زمان فتنه ها(اخرالزمان) که دین داری سخت است ، علما هستند که شیعیان را در برابر[ابلیس] مجهز میکنند.اگر انسان خودش را از چنین کسی محروم کند،خودش محروم میشود.

√√√سعی کنیم آدرس و تلفن یک عالم برجسته و بزرگوار رو داشته باشیم نه برای استخاره و تعبیر خواب بلکه برای درمیان گذاشتن مشکلات زندگی و مسایل با ایشان…

اخلاق خیلی گفتنی نیست،دیدنی است …خوش به حال کسی که در عمرش بگردد یک نفر راکه باور و یقینی در وجودش شکل گرفته و فضیلت ها دراو مجسم شده را(به عنوان رفیق) پیدا کرده باشد…

سمت خدا/استاد عالی/۸۹/۷/۲5

مهربانی ساده است، ساده تر از آنچه فکرش را بکنی ؛کافی است به خودت ایمان داشته باشی و به معجزه مهر …
کافی است به دستهایت فرمان دهی تا به جای تنبیه ،آرام بر سر کودک سرکش کشیده شوند و موهایش را قلقلک دهند …

کافی است به چشم هایت بیاموزی که چشم آیینه روح است ،و عشق و مهربانی را می توان با نگاه در تمام عالم پراکند …

کافی است به دلت یادآوری کنی همیشه دل هایی هستند که درد امانشان را بریده و احتیاج به همدلی دارند …

کافی است به گوشهایت یاد دهی که می توانند سنگ صبور باشند ،حتی اگر صبوری سنگین شان کند …

کافی است یاد بگیری انسان بودن فقط زنده بودن نیست ؛باید زندگی کرد ،و زندگی چیزی جز مهربانی و عشق ورزیدن به آفریده های خداوند نیست …

قرآن مى ‏فرمايد: «لِكَيلا تَأسوا على‏ ما فاتكم و لا تفرحوا بما آتاكم»(سوره حديد، آيه 23) آن گونه باشيد كه اگر چيزى را از دست داديد، تأسّف نخوريد و اگر چيزى به شما دادند، شاد نشويد. راستى آيا مى ‏شود انسان اينگونه متعادل باشد كه دادن‏ ها و گرفتن‏ ها در او اثرى نگذارد؟
كارمند بانك، يك روز مسئول دريافت پول مردم مى‏ شود و روز ديگر مسئول پرداخت پول به مردم مى‏ شود. نه آن روزى كه پول مى ‏گيرد خوشحال است و نه آن روزى كه مى‏ پردازد، ناراحت. زيرا او مى‏ داند هر دو روز، امانتدارى بيش نبوده است.
مثالى ديگر:
براى لاستيك تراكتور، حركت در زمين هموار و غير هموار يكسان است، ولى براى لاستيك دوچرخه، تفاوت دارد.
نشستن و برخاستن يك گنجشك، روى شاخه گل اثر مى‏ گذارد ولى روى درخت تنومند، اثر چندانى ندارد.
آرى، انسان‏هاى بزرگ به خاطر سعه صدرى كه دارند، مسايل جزئى در روح آنان اثر چندانى ندارد.
امام حسين‏ عليه السلام ظهر عاشورا در برابر ده ها تير كه به سويش رها شد و دهها داغى كه ديد، نمازِ با حال و خشوعى خواند، در حالى كه كوچك‏ترين حركت، ما را از نماز يا خشوع باز مى‏ دارد.

 آیت الله بهجت فرمودند:

از دین دست برداشتیم تا دنیای ما بیشتر و بهتر شود ،علاوه بر این که از معنویات پایین آمدیم ،به ضرر دنیای ما تمام شد و همه‌ خیرات از دست ما رفت ؛غافل از این که سرچشمه‌ همه‌ خیرات او است ،و از ناحیه او ‌. او باید به ما برسد ،و حتی حلال و حرام را باید او تعیین و تقسیم کند و اجازه تکوینی بدهد ؛زیرا “یُضِلُّ اللهُ مَن یَشاءُ و یَهدی مَن یَشاءُ”
هر کس را بخواهد ، گمراه و یا هدایت می‌ کند."هر چند هدایت و اضلال خداوند گزاف نیست .

 می‌ خواستیم با کناره‌ گیری از معنویات و دوری از دین در مادیات پیشرفت و ترقی کنیم ، بدتر در مادیات هم عقب ماندیم ،غافل از این که شرط رسیدن به مادیات بی‌ دینی نیست. و گرنه هر فرد بی‌ دینی باید متمول و ثروتمند می‌ بود.پس سعی کنیم خود را به حرام نیندازیم .
بزرگان ما از حلال اجتناب می‌ کردند ،حداقل ما از حرام اجتناب کنیم .

 جرعه وصال جلد 2 صفحه 399