نهضت امام صادق علیه السلام یک نهضت فرهنگی بود. دشمن شناسی بیرونی ،آمریکا، اسراییل و جریان های پیرامونی نبود.دشمن شناسی ایشان توجه دادن ما انسان ها به این بود که دشمن در درون خود ماست.

جامعه صادقی چنین جامعه ای است. جامعه شمشیر کشیدن و پذیرفتن نیروهاو قوای تحت امر ابو مسلم و جنگ راه انداختن نبود.جامعه جعفری یک جامعه ای بودکه باید انسان ها را علیه دشمن درون خودشان علیه نفسشان به شمشیر می کشیدند.

دفاع از اسلام مواجهه فرهنگی بود. آن چه که امروزه به ما رسیده است از حاصل زحمات امام ششم علیه السلام است.

تو چون بینی که او تاریک و چاه است                اگر خاموش بنشینی گناه است

     گزیده ای از سخنان دکتر حسن عباسی

هیچکس تصور نکند دشمن از خباثت و خصومت دست برمیدارد..
مسئولان کشور و دولت نباید به دست بیگانه چشم بدوزند و بدانند حتی یک قدم عقب‌نشینی، پیش روی دشمن را به دنبال می‌آورد بنابراین باید فکری اساسی کرد و با تکیه بر ملت و نیروهای داخلی بگونه‌ای عمل کرد که اگر دشمن تحریم‌ها را هم برنداشت، ضربه‌ای به پیشرفت و رونق و رفاه مردم وارد نشود..
باید حربه تحریم را از دست دشمن بگیرید چرا که اگر چشم به دست دشمن بدوزید تحریم‌ها همچنان باقی خواهد ماند همانگونه که آمریکایی‌ها، امروز با کمال وقاحت می‌گویند اگر در قضیه‌ی هسته‌ای، ایران کوتاه هم بیاید تحریم‌ها، یک‌جا و همه برداشته نمی‌شود..
من با مذاکره مخالف نیستم، اما معتقدم باید دل را به نقطه‌های امید بخش حقیقی سپرد نه به نقطه های خیالی.

{رهبر معظم انقلاب -93/10/17}

مولای ما امیر المومنین علیه السلام می فرمایند: یک نوعی از ایمان هست که ثابت است، در درون دولتِ وجود احاطه دارد، قطعی است، از کلام امیرالمومنین علیه السلام به دست می آید این ایمان برای همه نیست، چون بلافاصله می فرماید که: بعضی از جنس های ایمان هم این است که بین دل و سینه می چرخد، پیوسته حرکت دارد، عاریتی است، یک وقتی قوی است و یک وقتی ضعیف. یک وقتی می شود به آن تکیه داد اما جا خالی هم می دهد.

* امیر المومنین علیه السلام تکلیف مردم را در ترازوی آن ایمان مستحکم روشن می کند، می گوید در مورد این مردم که ایمان در دولتِ وجودشان حرکت دارد، نوسان پیدا می کند، قضاوت نکنید.

* از جنس هدایت امیرالمومنین سلام الله علیه استفاده می شود که اگر انسان این قضاوت نکردن در مورد ایمان مردم را به تمرین بگذارد، به تدریج دولت وجود خودش دولت مومن می شود، چرا؟ برای اینکه انسان مادامی که در عالم ناسوت هست، در هر دو جهت امکان وقوع حادثه برایش هست، می تواند مومن باشد، متقی باشد، می تواند هم هر آنچه که در دایره دین و ایمان و فضائل به او رسیده همه را یکجا فرو بریزد.

* امیر المومنین سلام الله علیه می فرماید: وقتی خواستی در مورد کسی به قضاوت بنشینید، و بگویید از عمل بد او انزجار دارید، مادامی که نمرده است، قضاوت نکنید، توقف کنید. حد منطقی قضاوت ما در مورد ایمان مردم مرگ است. وقتی مُرد و دستش از توبه قطع شد، و دستش قطع شد از گناه، آن موقع قضاوت شما از ایمان او صحیح است.

* مرز بیزاری جستن یا محبت ورزیدن در بین اهل ایمان مرگ است. تا مرگ نیامده نباید دست اندازی کرد و پیشی جست، خیلی ها بودند به وجود مبارک حر بن یزید ریاحی بد می گفتند، خب کارهای خیلی بدی هم کرد، اعمالی که از حر سر زد، یک دانه اش برای انهدام کل کره زمین زیاد بود، قلب زینب کبری را لرزاند، اصلا کربلا محصول سخت گیری حر بن یزید است، اما او قبل از اینکه قابض الارواح را زیارت ملاقات کند، حسینی شد.

منبع: گزیده ای از سخنان دکتر حشمت الله قنبری استاد دانشگاه و پژوهشگر تاریخ اسلام

 موضوع پایان نامه:

نقش اجتماعی روحانیت در ساخت فرهنگ جامعه

پژوهشگر:ف.مومنی

مقطع: کارشناسی

برای دریافت چکیده  پایان نامه اینجا را کلیک کنید.

امام سجاد(ع) در سومین درخواست خویش در فراز یازدهم از دعای مکارم الاخلاق خطاب به خداوند متعال می‌فرمایند «وَلاتَبْتَلِیَنّی بِالْکَسَلِ عَنْ عِبادَتِکَ»؛‌ از آن جهت که تنبلی و کسالت از پدیده‌های شوم بشر بوده و مانع پیشرفت انسان می‌شود، حضرت زین العابدین(ع) از خداوند متعال می‌خواهند تا ایشان را مبتلا به سستی و تنبلی در عبادت نکند.

تنبلی بدان معناست که انسان با وجود توان انجام فعلی که وسائل آن نیز فراهم بوده و مانعی هم در راه نیست، اما تلاش و کوششی نکرده و از انجام آن سر باز زند؛ جوان دانشجویی که وسائل و شرایط تحصیل برایش فراهم باشد ودرس نخواند تنبل و به تعبیر عرب کسل است.

یکی از علل تنبلی به ویژه تنبلی در تحصیل، نبودن انگیزه کافی است؛ و علت بی انگیزه بودن، عدم آگاهی به پیشرفت و نتایج مطلوب آن است.دومین علت تنبلی یأس و نومیدی سبب تنبلی در کار می‌شود؛ انسان تنبل از رسیدن به هدفی زود ناامید شده و تلاش برای کسب علم را رها می‌کند در صورتی که برای رسیدن به موفقیت باید با جبران اشتباه به تلاش خود ادامه دهد.سومین عامل تنبلی بی توجه بودن به از دست دادن فرصت‌هاست، فرد تنبل نمی‌داند که فرصت همیشه در دسترس نبوده و از دست می‌رود؛‌ وی می‌پندارد همیشه فرصت برای رسیدن به هدف وجود دارد و همین امر سبب تنبلی در او می‌شود.تنبلی در فرد و جامعه آفت بزرگی است،هر زمان انگیزه، امید و توجه به استفاده از فرصت باهم جمع شوند، سستی و تنبلی از میان خواهد رفت.

کشورهایی مانند آلمان و ژاپن که در جنگ جهانی دوم ویران شدند، مردمانی سخت کوش داشتند که توانستند از آن کشور ویران شده، کشوری بهتر از سابق بسازند؛ برخی از آلمانی‌ها از این‌که دشمن کارخانه‌هایشان را نابود کرد، سپاسگذاری کردند چراکه سبب ترقی و پیشرفت ایشان شد.

فرد و جمع، هر دو باید تنبلی و کسالت را بیرون انداخته و سخت کوش باشند چراکه اگر جامعه‌ای سخت کوش باشد، همواره می‌تواند در برابر حوادث تاریخ  بایستد.امام سجاد(ع) از خداوند می‌خواهد تا مبتلا به تنبلی در عبادت نشود،بعضی افراد نسبت به نماز تنبل‌اند؛ آنان آگاه نیستند که اگر نماز را در اول وقت و با حضور قلب بخوانند، چه روحیه و توانی یافته و با نورانیت و صفایی دو چندان، انسانی مصمم در انجام کارها خواهند شد، همچنان که بزرگان دین قبل از انجام کارهای مهم، نخست نماز می‌خواندند تا در آن امر موفق شوند.در روایتی آمده که حضرت امیر مؤمنان علی(ع) می‌فرمایند: «ان الاشیاء لما ازدوجت، ازدوج الکسل و العجز فنتجا بینهما الفقر ؛ در روز نخست که اشیاء با هم ازدواج کردند، تنبلی و ناتوانی با یکدیگر ازدواج کرده و فرزندی که از آنان به‌دست آمد، فقر و تنگدستی بود؛ کسانی هستند که نه منابع زیرزمینی دارند و نه از نزولات آسمانی زیاد استفاده می‌کنند اما از زندگی آبرومندی برخوردارند.در روایتی دیگر امام صادق(ع) می‌فرمایند: «لا تستعن بکسلان و تستشر عاجزا ؛ هرگز از افراد تنبل برای خود معاون انتخاب نکن و از مشورت با افراد ضعیف و تنبل  نیز بپرهیز»، مشورت امر مهمی است اما باید با افراد سخت کوش و قوی الاراده مشورت کرد. باید مراقب تنبلی که پدیده شوم زندگی و مایه عقب ماندگی است، باشیم، حضرت امیر مؤمنان علی(ع) در روایتی می‌فرمایند: «آفه النجح الکسل؛ آفت پیروزی تنبلی است»، آدم‌های تنبل در زندگی فردی و مسائل اقتصادی، اجتماعی و عبادی به جایی نرسیده و پیروز نخواهند شد.

منبع: برداشت شده از سخنان آیت الله مکارم شیرازی

“هوالواقف علی السرائر والضمائر”

صبر کن سنگ که سجیل شود می فهمید / آسمان غرق ابابیل شود می فهمید

سپاه ابرهه از قلب آمریکا لشگرکشی می کند به قلب مقدسات مسلمانان جهان …

این بار “اصحاب الفیلم” اند که سوار بر سناریوهای شیطانی می تازند … و نمی بینند ابابیلی را که خدا بر دل هایشان نازل کرده است …

و مولای مظلومی آن سو تر در توصیفشان نوا سر داده است نهایت قهر پروردگار جهانیان را :

ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم و علی ابصارهم غشاوه و لهم عذاب الیما

هتک حرمت به قله رفیع اسلام چیزی نیست که با این پست ها تسکین یابد …

عده ای فکر می‌کنند باید از ابزار های دشمن در جهت حمله و جنگ نرم نسبت به خودشان استفاده کرد.
حرف درستی است.. اما یک اصل مهم وجود دارد:
جنگ نرم یعنی از ابزار دشمن در جهت مقابله با خودش استفاده کنی.
اما اصل مهم اینجاست که این استفاده منفعتی برای دشمن نداشته باشد و یا حداقل ضررش از منفعتش برای ما بیشتر نباشد.
اگر قصد جنگ نرم است، اگر قصد مبارزه است، چرا با نرم افزارهای صهیونیستی؟
بهتر نیست از جایگزین های دیگر استفاده کنیم؟
چرا به جای گوگل، از جستجوگر سلام استفاده نکنیم؟چرا به جای وایبر و واتس آپ، از نرم افزارهای پیام رسان قاصدک و تلگرام استفاده نکنیم؟

همین الان، همین لحظه نیت کنیم، اسلحه‌های دشمن را بشکنیم، وایبر و واتس آپ و… را حذف کنیم.

پیوند: http://www.mohadase.ir/صفحهاصلی/tabid/74/Default.aspx

محبّت براي خدا، نعمت بزرگ و موهبت عظيمي است. خداي عزّوجل، براي دوستداران خود درجه‏  بزرگ و منزلتي سترگ و برکت و خير، قرار داده است. همانگونه که پيامبر به آن دستور فرموده آن روز که گفت: «سه چيز است که اگر در وجود کسي باشد شيريني ايمان را خواهد چشيد و در رأس اين امور سه گانه، اين است که خدا و رسول او در نظر شخص از هر چه جز آنهاست محبوب تر و اگر کسي را دوست دارد، صرفاً براي خدا باشد و از بازگشت به کفر متنفّر باشد، به آنگونه که دوست ندارد در آتش افکنده شود»!

حال چگونه است، اگر اين محبت براي خدا و پيامبر خدا صلي اللَّه عليه و آله و نسبت به اهل بيت گرامي به ويژه حضرت زهراي بتول عليها السلام (امّ‏ ابيها) باشد که رسول الله او را دوست مي داشت و به دوستي او سفارش مي کرد و به اِعزاز و اکرام و احترام او، امر فرمود و در بسياري از مناسبت ها تصريح نمود که او پاره‏ تن من است. آنچه او را خشنود کند مرا خشنود ساخته و آنچه او را به خشم آورد مرا خشمگين کرده است.  اين سيده‏ فاضله که خداوند نسب شريف پيامبر صلي اللَّه عليه و آله را در نسل او حفظ کرده است.

آيا ما مي توانيم پس از رسول الله صلي اللَّه عليه و آله جز با محبت و تقدير و احترام و تعظيم با خاندان گرامي او عمل کنيم؟ اين بانوي بزرگ و با فضيلت و شرافتمند؛ زهراي بتول عليها السلام را دوست مي داريم؛ چرا که خداي عزّوجلّ او را دوست مي دارد و رسول الله او را دوست مي داشت و محبّتش را به ما آموخت و به آن دستور داد. و باز هم سخن از پيامبر است در روايت صحيح که «ابن عباس» از پيامبر نقل مي کند:

«أحبّوا اللَّه لما يغدوکم من نعمة و أحبّوني بحبّ اللَّه و أحبّوا أهل بيتي بحبّي».

«خدا را دوست بداريد به جهت نعمت هايي که به شما ارزاني داشته و مرا دوست بداريد به جهت محبت به خداوند و خاندان مرا دوست بداريد به جهت محبّت من.»

صفحات: 1· 2

فاطمه( سلام الله علیها) جوان و شاداب بود، تا شهادت رسول گرامی اسلام (صل الله علیه و آله و سلم ) هم عارضه ای نداشت. سن و سال آن بانو را نیز منابع مختلف قریب به بیست سال دانسته اند.(با اندکی کم و زیاد) چه بلایی بر سر حضرتش آمد که نوشته اند: بلافاصله پس از پدرش، دایم سر درد داشت، بدنش نحیف شد. چشمانش همواره گریان و دلش سوخته بود و بدن مبارکش به شبحی از جسم بدل گشت.

فاطمه( سلام الله علیها) ناگهان از دنیا نرفت. به گزارش تاریخ نگاران بین 45تا 180روز در بستر بیماری بود. آیا دستگاه حکومت، به عیادت حضرت رفت؟ طبیبی بر بالین بانوی آسمانی و یادگار ختم رسل فرستاد؟- گزارش طبیبان از بیماری بانوی اول اسلام بیانگر چیست؟ برای پرستاری از پاره ی تن پیامبر(صل الله علیه و آله و سلم) چند نفر را مامور خدمت رسانی کردند؟ نکند سر درد شدید و دایمی حضرت اثر سیلی سنگین دستی زمخت و نمک نشناس باشد؟ نکند آن که با غلاف شمشیر، بازو و پهلوی او را نواخت، ترفیع مقام گرفته باشد؟ مورخین جزییات عروسی حضرت را بیان کرده اند، چرا از تشییع او سخن نمی گویند؟ در صحیح بخاری می خوانیم: رسول خدا (صل الله علیه و آله و سلم) به زهرای مرضیه فرمود: تو پس از من را تحمل کنی، سرور زنان بهشت می شوی.ایشان باید چه می کرد که چنین اجر عظیمی داشته باشد؟

اولین و مهم ترین ویژگى فرهنگ مهدویت، شناخت کامل و راستین وجود گران قدر امام زمان (عج)، این ذخیره بزرگ خداوندى است. اهتمام بر شناخت امام، لزوم تبعیت وى را در پى خواهد داشت و پیروى از امام نیز ما را در مسیر تربیت الهى قرار خواهد داد. انسان با شناخت صفات و ویژگى هاى پیشوایان، خود را به صفات ممتاز آنان نزدیک مى سازد و راه کمال را در پیش مى گیرد. اندیشه در نام ها و نشان هاى او، تأمل در نامه ها و فرمان هاى او، تفکر در حکمت و اسرار غیبت، تدبر در هدایت معنوى و ولایت تشریعى و تکوینى، در گستره شناخت امام قابل توجه است.
در روایت هاى فراوانى از امامان معصوم: نیز به شناخت امام زمان(عج) تأکید شده است. رسول خدا (ص) مى فرماید:
مَنْ ماتَ ولَمْ یَعْرِفْ اِمامَ زمانِهِ مات مَیْتَة الجاهلّیة.
(محدث قمى، سفینة البحار، ص ۳۲)
هر که بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، در مرگ جاهلیت مرده است.

انتظار سازنده

انتظار، رفع تکلیف نیست، بلکه فهم تکلیف است. از بایسته هاى فرهنگ انتظار، درک درست و کامل مفهوم انتظار است. در قاموس بعضى از منتظران، انتظار به مفهوم منتظر بودن و دست روى دست گذاردن و همه چیز را به حال خود رها کردن است تا سرانجام، امام با ظهور خویش جهان را از فساد و تباهى برهاند. در واقع، این همان انتظار مخرب و ویرانگر و به نوعى رفع تکلیف است. انسان با چنین برداشتى از مفهوم انتظار، هرگز نمى تواند در جهت اصلاح جامعه گام بردارد.
در انتظار سازنده که منتظران واقعى دریافت صحیحى از واژه انتظار دارند، فهم تکلیف نهفته است. منتظر با فهم تکلیف، به عدالت مى اندیشد، از هرگونه ظلم و بى عدالتى گریزان است و با هدف فراهم آوردن زمینه هاى دادگرى و اصلاح فردى و اجتماعى مى کوشد. بر اساس این عقیده، شخص منتظر با آنکه مشتاق دیدار امام دادگر است، خود نیز به مسئولیت هایش آگاه است و در راه دست یابى به آرمان هاى متعالى اش گام برمى دارد. از این رو، یاران مهدى موعود را باید در میان جان برکفان انقلاب و دین و حرمت گزاران به خانواده شهیدان و صالحان و نیکان یافت، نه در میان ساکنان دیار بى خبرى و نه در جمع رفاه زدگان عافیت طلب.
انتظار، در این مفهوم فلسفه مقاومت است، نه عامل تسلیم. انتظار آگاهانه، جز اصلاح و راستى ثمرى ندارد و بدیهى است که دستاورد مهم چنین انتظارى، امید به آینده اى روشن است.

در پست های بعدی منتظر دیگر ویژگیهای اخلاقی یاران مهدی زهرا باشید.

در سجده واجب قرآن رو به قبله بودن لازم نیست و یک سجده کفایت می کند. آیه یا دعای خاصی واجب نیست، بلکه، پیشانی را به قصد سجده بر زمین بگذارد، اگر چه ذکر نگوید، کافی است و گفتن ذکر، مستحب است و بهتر است بگوید:

لا اله الا الله، حقا حقا، لا اله الا الله ایمانا و تصدیقا، لا اله الا الله، عبودیه و رقا،سجدت لک یا رب تعبدا و رقا، لا مستنکفا و لا مستکبرا بل انا عبد ذلیل خاءف مستجیر

حضرت یونس علیه السلام مدت ها در میان قومش به ارشاد مردم پرداخت ولی در مدت سی وسه سال فقط دو نفر به او ایمان آوردند او هم قوم خود را نفرین کرد و خداوند به او وعده داد که در فلان تاریخ عذاب خود را بر آنان خواهد فرستاد یونس از شهر خارج شد اما یکی از دوستانش در شهر ماند و مردم را از عذاب خدا ترساند و از آنها خواست توبه کنند و آنها که نشانه های عذاب وعده داده شده را دیدنداز ترس عذاب توبه و ناله کردند تا خدا عذابش را از آنان برگرداندیونس به امید این که مردم نابود شده اند به شهر باز گشت و وقتی دید همه چیز عادی است و مردم به کارشان مشغول عصبانی شدو شهر را بدون اجازه خداوند ترک کرد و با یک کشتی راهی دریا شد.

در بین راه ماهی غول پیکری به کشتی حمله کرد و به خواست خداوند متعال حضرت یونس را بدون این که به او آسیب برساند بلعید حضرت یونس وقتی به هوش آمد متوجه اشتباه خود شد و با ناله و تضرع به به درگاه خداوند توبه کردکه توبه او در قرآن آمده است و بخشی از آیه به عنوان ذکر یونسیه مشهور شده است که علما و عرفا خواص بیشماری را برای آن نقل می کنند.

ذکر یونسیه یعنی گفتن : ” لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین”